Ε. Ηλιοπούλου: Οι δημοσιογράφοι έχουν μεγάλη ευθύνη για τη στοχοποίηση αδέσποτων και μη ζώων (βίντεο)

Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο επιστημονικό συνέδριο που διοργάνωσε το Τμήμα Κοινωνιολογίας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών με θέμα «Animalia: O άνθρωπος και τα άλλα ζώα» μίλησε η δημοσιογράφος και δημιουργός του www.zoosos.gr Ελένη Ηλιοπούλου αναδεικνύοντας μια άλλη πτυχή του ζητήματος, το πως δηλαδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα παρουσιάζουν τα ζώα γενικώς - και όχι μόνο τα αδέσποτα - και πως τελικά αυτοί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τα στοχοποιούν ή τα αντιμετωπίζουν ως εργαλεία για κάθε χρήση (τροφή, μετακίνηση, διασκέδαση) παραβλέποντας στις αναφορές τους τις αποκλειστικές ευθύνες των ανθρώπων για ό,τι τους συμβαίνει.Δείτε εδώ την ομιλία της που έγινε την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο «Σάκης Καράγιωργας ΙΙ».

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας

Αρχικά επιτρέψτε μου να σας συστηθώ καθώς είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι από εσάς δεν με γνωρίζετε. Ονομάζομαι Ελένη Ηλιοπούλου, είμαι δημοσιογράφος και πριν από 7 χρόνια αποφάσισα να δημιουργήσω μια ενημερωτική ιστοσελίδα το www.zoosos.gr στην οποία δημοσιεύονται ειδήσεις για όσα οι άνθρωποι κάνουν στα ζώα στην Ελλάδα.

Μετά από τη δημοσιοποίηση περίπου 11.000 άρθρων που περιγράφουν με στοιχεία κυρίως εγκλήματα εις βάρος των ζώων, θεωρώ πως έχω αποκτήσει σημαντική εμπειρία στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ γι’ αυτό και θα σας περιγράψω με παραδείγματα πως ο Τύπος έντυπος και ηλεκτρονικός παρουσιάζει στον ελληνικό λαό τα ζώα.

Η ανάγκη μου να γίνει πραγματικότητα το www.zoosos.gr και μέσω αυτού του ιστότοπου ευρέως γνωστό ένα τεραστίων διαστάσεων κοινωνικό πρόβλημα προέκυψε κυρίως εξαιτίας της άρνησης των περισσότερων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στα οποία εργάστηκα, να ασχοληθούν σοβαρά με τέτοια ζητήματα και να τα αναδείξουν.

Μπορεί να σας φαίνεται παράδοξο αλλά τα Μ.Μ.Ε. άρχισαν να ασχολούνται με τις κακοποιήσεις των ζώων όταν δυνάμωσε το φιλοζωικό κίνημα της χώρας κυρίως λόγω της λειτουργίας του facebook και των άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η αυτονομία που έδωσαν στους χρήστες, αυτά τα νέα μέσα, τους επιτρέπει να δημοσιοποιούν - χωρίς διαμεσολαβητές - τι βλέπουν καθημερινά παντού, και φυσικά να οργανώνονται.

Διαμορφωτές της κοινής γνώμης στοχοποιούν αδέσποτα και όχι μόνο...

Οι δημοσιογράφοι ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην στοχοποίηση των αδέσποτων στη χώρα μας και στην παρουσίαση αυτών των ζώων ως περιττών από τα οποία το είδος μας (λόγω διαφορετικών διατροφικών συνηθειών) δεν μπορεί να αποκομίσει κέρδος (μέσω κρέατος, γάλακτος, ή του δέρματος τους).

Γι’ αυτό και συστηματικά παρουσιάζονται ως άχρηστα πλάσματα, επιζήμια, βάρος για την κοινωνία, βλαβερά και για την τσέπη μας αφού με κονδύλια οι δήμοι οφείλουν να συντηρούν την ύπαρξη τους. Καθημερινά δημοσιεύονται άρθρα που χαρακτηρίζουν κυρίως τα σκυλιά και δευτερευόντως τις γάτες:

• ως επικίνδυνα πλάσματα
• ως φορείς αναρίθμητων ασθενειών που εκθέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο εμάς και τα παιδιά μας γι’ αυτό και θα πρέπει να τα θανατώνουμε σωρηδόν ή να τα κλείσουμε κάπου για να μην κυκλοφορούν ελευθέρα και μας προσβάλουν ακόμα και την παρουσία τους.

Η αμορφωσιά μεγάλου μέρους των δημοσιογράφων, η άγνοια – και για τα πιο βασικά ζητήματα – καθώς και η διαπλοκή τους με την εξουσία (μικρή ή μεγάλη) έχει ως αποτέλεσμα στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα της Αθήνας και της Περιφέρειας να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε εκπομπές στις οποίες για όλα αυτά φταίνε τα ίδια τα ζώα και ποτέ οι άνθρωποι, που είναι και η βασική αιτία βασανισμού αλλά και δημιουργίας τους.

Καθημερινά διαβάζουμε ειδήσεις σε πολλά εισαγωγικά στις οποίες δηλώσεις δημάρχων, οι οποίοι ζητούν έμμεσα ή άμεσα την θανάτωση υγιών σκυλιών, να υποστηρίζονται με θέρμη ως η κατάλληλη λύση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο δήμαρχος Σερρών Πέτρος Αγγελίδης του οποίου οι απαράδεκτες δηλώσεις περί θανάτωσης των αδέσποτων, που δεν υιοθετούνται, έχουν τη στήριξη μεγάλου μέρους των τοπικών Μ.Μ.Ε.

Σπανίως οι αρθρογράφοι – που συχνά είναι και ανώνυμοι – κατακρίνουν:

- την τοπική αυτοδιοίκηση (για ό,τι δεν κάνει)

- τα αρμόδια υπουργεία (για κονδύλια που δεν δίνουν, για το μάθημα φιλοζωίας που δεν έχει θεσμοθετηθεί)

- τους ιδιοκτήτες οικόσιτων σκυλιών και γατιών οι οποίοι δεν πράττουν το αυτονόητο δηλαδή δεν στειρώνουν τα ζώα τους, πετούν τα νεογέννητα στους δρόμους και έτσι αυξάνεται ο πληθυσμός των αδέσποτων.

Οι δημοσιογράφοι σπανίως κατακρίνουν:

- αυτούς που εκπαιδεύουν με τον πιο άγριο τρόπο και μετατρέπουν φυσιολογικά πλάσματα σε επιθετικά και άκρως επικίνδυνα σκυλιά για να λειτουργούν ως θανάσιμοι φύλακες.

- την Αστυνομία που δεν οδηγεί στη Δικαιοσύνη τους δράστες ενώ πολύ συχνά έχει στα χέρια της όλα τα απαραίτητα στοιχεία.

Στις δημοσιογραφικές σχολές οι φοιτητές διδάσκονται εξ αρχής ότι είδηση δεν είναι όταν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο αλλά το αντίθετο. Εντούτοις αυτός ο κανόνας εν προκειμένω δεν ισχύει. Τα ζώα παρουσιάζονται ως τερατόμορφα αιμοβόρικα πλάσματα, που επιτίθενται σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Ελάχιστες φορές μαθαίνουμε αν ένα ζώο προκλήθηκε πριν επιτεθεί, αν ένα ζώο επιτέθηκε γιατί έχει κακοποιηθεί.

Τηλεόραση

Η τηλεόραση που βρίσκεται σε κάθε σπίτι και ακόμα αποτελεί το πιο ισχυρό μέσο για τη διάδοση μιας πληροφορίας – για όλες τις ηλικίες – παρουσιάζει τα ζώα ή ως αντικείμενα για διασκέδαση, ή ως χαριτωμένα πλάσματα που πρέπει να βρίσκονται σε κλουβιά ή ως παραγωγικές μηχανές προϊόντων προς κατανάλωση.

Βλέπουμε σίριαλ με τον χαρακτηρισμό «για όλη την οικογένεια» στα οποία ζώα κυριολεκτικά κακοποιούνται για να προκαλέσουν το γέλιο των τηλεθεατών. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η ελληνική νομοθεσία – και αυτό είναι ένα επίτευγμα του φιλοζωικού κινήματος της χώρας – απαγορεύει την συμμετοχή των ζώων σε θεάματα.

Βλέπουμε κωμωδίες σε πολλά εισαγωγικά όπως το «Κάτω Παρτάλι» που μεταδίδει ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA στην οποία η κακοποίηση των ζώων είναι γεγονός σε κάθε επεισόδιο, αφού δείχνει τη ζωή στο χωριό…

Το κανάλι ΑΝΤΕΝΝΑ το 2012 παρουσίαζε με μεγάλη περηφάνια το τηλεοπτικό παιχνίδι «BLACK OUT» με την Νάντια Μπουλέ στο οποίο οι παίκτες μέσα σε απόλυτο σκοτάδι πατούσαν ακόμα ζώα (κοτόπουλα, χέλια, έντομα έως και γουρούνια) για να βρουν τι είδη είναι και να κερδίσουν το σχετικό έπαθλο. Πρόσφατα ο τηλεοπτικός σταθμός ATTICA TV μετέδωσε επεισόδιο κρητικής χιουμοριστικής σειράς στην οποία ο ηθοποιός, παραγωγός του σίριαλ και πρωταγωνιστής βάζει φωτιά σε στουπί που είχε δέσει σε ουρά γάτας για «πλάκα».

Σε όλες τις πρωινές εκπομπές – τον 21^ο αιώνα θυμίζω – γίνονται διαγωνισμοί αρμέγματος. Εκεί παρουσιαστές ντύνονται γελαδάρηδες και οι παρουσιάστριες σέξι αγρότισσες. Και ταλαιπωρούν αφάνταστα τα ζώα – για την τηλεθέαση – προσπαθώντας να δείξουν ποιος θα καταφέρει γρηγορότερα να βγάλει από τους μαστούς κάποιου δύστυχου θηλαστικού το περισσότερο γάλα.

Φυσικά είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω το πως η τηλεόραση παρουσιάζει μόνο ως θέαμα, διασκέδαση και χαρά τον εγκλεισμό άγριων ζώων σε ζωολογικούς κήπους όπως είναι για παράδειγμα το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα και το δελφινάριο του.

Δεν υπάρχει ψυχαγωγική εκπομπή, δημόσιο ή ιδιωτικό κανάλι που να μην έχει αφιερώσει ώρες ζωντανού προγράμματος στα άγρια ζώα τα οποία εξαναγκάζονται να ζουν παρά φύσει σε μερικά τετραγωνικά γης για να απολαμβάνουν το «αιχμάλωτο» θέαμα τα παιδιά μας, τα οποία έτσι διδάσκονται τι μπορεί να κάνει ο ισχυρός στον ανίσχυρο.

Ζώα - εργαλεία για κάθε χρήση...  

Οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν ούτε ένα σχόλιο αναφορικά με τον εγκλεισμό και την αιχμαλωσία ζώων της στεριάς και της θάλασσας που υποφέρουν αβάσταχτα για όσο ζήσουν εξαιτίας της μονοτονίας που προκαλεί το κλουβί και των αφύσικων γι’ αυτά συνθηκών. Η τηλεόραση μας πείθει πως τα δελφίνια απολαμβάνουν τις κωλοτούμπες στην πισίνα και ό,τι περνούν γεμάτα χαρά μέσα από πύρινα στεφάνια. Για το μαρτύριο που υφίστανται με δέλεαρ την τροφή δεν ακούμε κουβέντα.

Η τηλεόραση ποτέ δεν μας δείχνει πως κακοποιούνται τα θαλάσσια θηλαστικά ή το πως αιχμαλωτίζονται στους ωκεανούς, για να γίνουν σύγχρονοι σκλάβοι σε θεάματα κατάλληλα για παιδιά.

Η ελληνική τηλεόραση κατακλύζεται από διαφημίσεις προϊόντων που προέρχονται από την εκτροφή και σφαγή των ζώων τα οποία η ανθρωπότητα χαρακτηρίζει ως παραγωγικά.

Όλα αυτά τα τηλεοπτικά σποτ δείχνουν χαρούμενα ζωάκια στους αγρούς τα οποία ουσιαστικά επιθυμούν τον θάνατο τους, για να γίνουν το ζαμπόν και το μπέικον που θα φάμε.

Στην ελληνική τηλεόραση δεν γίνεται σχεδόν ποτέ αναφορά για το συμβαίνει στα ελληνικά σφαγεία. Σκόπιμα αποκρύπτεται η κακοποίηση των ζώων στην πτηνοτροφία, την κτηνοτροφία, τι συμβαίνει στα χοιροτροφία, στη βιομηχανία γάλακτος και κρέατος.

Ποτέ δεν βλέπουμε πως πραγματικά παράγεται το γάλα ή πόσο πύον περιέχει από τις θηλές των αγελάδων που αρμέγονται βίαια με μηχανήματα για όλο τον βίο τους κάτι τελείως ενάντια στη φύση τους.

Στην τηλεόραση δεν βλέπουμε πλάνα με το πως καθηλώνονται τα γουρούνια διά βίου για να παχύνουν υπερβολικά ώστε να φάμε εμείς το ξεροψημένο μπέικον.

Ως δικαιολογία οι επικεφαλής των ενημερωτικών τμημάτων χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι είναι πολύ φρικτό αυτό το θέαμα για να το αντέξουν οι τηλεθεατές, ενώ καθημερινά προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς κινηματογραφικές ταινίες οι οποίες δείχνουν καρέ – καρέ απερίγραπτες σκηνές βίας, την σφαγή ανθρώπων από πράκτορες, εκπαιδευμένους στρατιώτες, μαχητές κάθε είδους.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θέλει να δείξει αυτό που πραγματικά συμβαίνει στα ζώα από εκείνους οι οποίοι τα εκμεταλλεύονται για να μην χάσει χρήματα των πελατών διαφημιζόμενων και διαφημιστών. Γι’ αυτό εμείς και τα παιδιά μας δεν μαθαίνουμε – τουλάχιστον από την τηλεόραση – τι είδους βασανιστήρια υφίστανται ζώα που σφαγιάζονται πολύ συχνά και χωρίς αναισθητοποίηση για να καταλήξουν στο πιάτο μας.

Δεν μαθαίνουμε για παράδειγμα πως τα αρσενικά κοτοπουλάκια αλέθονται ζωντανά – λίγο μετά τη γέννηση τους – γιατί δεν γεννούν αυγά. Πως αυτά τα μωρά θανατώνονται συστηματικά γιατί δεν μας είναι και τόσο χρήσιμα. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά στο πως ζουν οι κότες που παράγουν αυγά, σε κλουβιά με το φως ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο και σε χώρο μεγέθους αντίστοιχου με τις διαστάσεις μιας κόλλας χαρτιού Α4.

Για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα ζώα έχουν αξία μόνο ως κεφάλαιο. Γι’ αυτό και αποκαλούνται ζωικό κεφάλαιο και μόνο σε περιπτώσεις που κτηνοτρόφοι διεκδικούν αποζημιώσεις μετά από καταστροφές.

Στις ειδήσεις και κυρίως σε αυτές που έρχονται από το εξωτερικό παρουσιάζονται ως γενναίοι π.χ. οι ταυρομάχοι, οι αποκαλούμενοι και θηριοδαμαστές, ενώ είναι ξεκάθαρα βασανιστές άγριων ζώων τα οποία υποτάσσουν ξυλοκοπώντας τα άγρια, βάζοντας τα να πατούν σε πυρωμένες μεταλλικές επιφάνειες αφού πρώτα τους έχουν ξεριζώσει δόντια και νύχια…

Εν ολίγοις αυτοί είναι οι ήρωες, ενώ τα θύματα είναι τα τέρατα με τις αλυσίδες. Συχνά βλέπουμε απαράδεκτα «ρεπορτάζ» με εξωτικά είδη, βόες, πύθωνες τα οποία παρουσιάζονται ως ζώα συντροφιάς για πιο προχωρημένους και εκκεντρικούς τύπους.

Ενώ και πάλι δεν γίνεται καμιά αναφορά στο πόσο υποφέρουν ερπετά και άλλα πλάσματα μέσα σε γυάλες ενώ από το DNA τους είναι προγραμματισμένα να ζουν σε τροπικά δάση και όχι σ’ ένα γυάλινο κουτί με λάμπα στα Κάτω Πατήσια.

Τύπος (έντυπος και ηλεκτρονικός)

Όσα ισχύουν για την τηλεόραση ισχύουν και για τα άλλα μέσα, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τις ιστοσελίδες… Και σε αυτό το σημείο θα αναφερθώ σε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα δημοσιογραφικής αλαζονείας – ίσως και άγνοιας – από δύο δημοσιογράφους.

Το ένα προέρχεται από το editorial του εκδότη Τάσου Δούση που στο ταξιδιωτικό περιοδικό του «Icons Travellers» τεύχος  Ιανουαρίου 2015 απευθύνεται στους αναγνώστες του και τους προτρέπει να δοκιμάσουν το κυνήγι άγριας τίγρης στην Μποτσουάνα αν και ξέρει ότι αυτό είναι παράνομο στη συγκεκριμένη χώρα.

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» Στέφανο Κασιμάτη που σε άρθρο του στις 15 Φεβρουαρίου 2017 με τίτλο «Ο παλιός είναι αλλιώς» χαρακτηρίζει τον βεγκανισμό ως «μορφή ψυχικής διαταραχής, στην οποία ο ασθενής δεν τρώει καθόλου ζωικά προϊόντα».

Ο αρθρογράφος χαρακτηρίζει ουσιαστικά τρελούς εκείνους που δεν τρέφονται με κρέας και ό,τι προέρχεται από την εκμετάλλευση ζώων και μάχονται και έτσι – με το προσωπικό τους παράδειγμα – για να σταματήσει η κακοποίηση των άλλων μορφών ζωής στον πλανήτη.

Και φυσικά δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε πως όσοι ταΐζουν, στειρώνουν, προστατεύουν αδέσποτα είναι προβληματικοί, χωρίς σεξουαλική ζωή (για να το πω ευγενικά) ή τρέφουν μίσος για τους συνανθρώπους τους. Ενώ συχνά μαθαίνουμε ότι είναι απαράδεκτο να φροντίζεις ζώα και να μην ταΐζεις παιδιά, κυρίως δε Ελληνόπουλα.

Ιστότοποι – Διαδίκτυο

Το διαδίκτυο εξαιτίας του ασύγκριτα χαμηλότερου κόστους λειτουργίας δίνει την δυνατότητα σε πολλούς να αρθρογραφούν και να εκφράζονται πολύ συχνά και ανώνυμα.

Είτε μέσω ιστοσελίδων είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταδίδονται ψευδείς ειδήσεις που δυστυχώς γίνονται αμέσως αποδεκτές.

• Οι κυνηγοί παρουσιάζονται ως οι διαχειριστές της φύσης. Ενώ είναι ελάχιστες οι αναφορές στο πόσο πραγματικά επιζήμιο είναι αυτό το θανάσιμο «σπορ» για ζώα – που χαρακτηρίζονται θηράματα – αλλά και για τόσα άλλα, είδη υπό προστασία και εξαφάνιση τα οποία τελικά ή πεθαίνουν ή μένουν ανάπηρα και εξαναγκάζονται να ζουν σε κλουβιά στα λιγοστά κέντρα περίθαλψης που διαθέτει η χώρα μας.
• Οι ασθένειες των ζώων παρουσιάζονται ψευδώς – ακόμα και σε επίσημες ανακοινώσεις ιατρικών συλλόγων – ως νόσοι για όλη την ανθρωπότητα και ως φόβητρο για να μεγαλώνει η σιχασιά σε βάρος πλασμάτων που όπως και οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τροφή, νερό και φάρμακα όταν αρρωσταίνουν.
• Στα δημοσιεύματα η ολιγωρία των αρμόδιων φορέων αναφορικά με κακοποιήσεις ζώων παραγνωρίζεται. Λόγω εντοπιότητας αλληλοκαλύπτονται και βγαίνουν «λάδι» κυριολεκτικά δημοτικοί υπάλληλοι, αστυνομικοί υπάλληλοι, εισαγγελείς, εργαζόμενοι στα τμήματα κτηνιατρικής, οι οποίοι δεν κάνουν ούτε αυτό που ο νόμος ορίζει.

Συχνά σε ιστοσελίδες της Περιφέρειας διαβάζουμε ειδήσεις για τα χοιροσφάγια και άλλα «έθιμα», για δημόσιες σφαγές ζώων χωρίς αναισθητοποίηση χωρίς να έχει προηγηθεί αναισθησία του πλάσματος, που σφαδάζει εξαιτίας κάποιας φρικτής παράδοσης.

Οι πρωτοβουλίες της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας για να τερματιστεί για παράδειγμα η δημόσια σφαγή ταύρου στον Μανταμάδο της Λέσβου την έφεραν αντιμέτωπη με τα τοπικά Μ.Μ.Ε. που ήθελαν η παράδοση να κρατήσει, ώστε κάτοικοι και επισκέπτες να βουτούν βαμβάκι στο αίμα του ζώου, το οποίο θα είχαν ως φυλαχτό!

Όταν από το www.zoosos.gr καταγγείλαμε το ανέβασμα των γαϊδουριών σε ταράτσες σπιτιών στη Νάξο με σχοινιά επειδή το «έθιμο» το απαιτεί, ακούσαμε ένα σωρό απαράδεκτες απόψεις από αρθρογράφους για πρακτικές που «δένουν» τους κατοίκους με τον τόπο τους…

«Επιζήμια» είδη

Τα δημοσιεύματα για τα αποκαλούμενα ως επιζήμια είδη είναι εξαιρετικά πολλά και από αυτά απουσιάζει το ρεπορτάζ. Πουθενά δεν διαβάζουμε γιατί οι αρκούδες ή οι λύκοι αναγκάζονται να κατέβουν στους οικισμούς για να αναζητήσουν τροφή. Οι δημοσιογράφοι δεν αναφέρουν ότι ο βιότοπος της καφέ αρκούδας έχει περιοριστεί δραστικά και ότι η Εγνατία Οδός έκοψε στη μέση τον απαραίτητο ζωτικό χώρο που έχει ανάγκη αυτό το εξαιρετικό είδος για να επιβιώσει.

Για τους δημοσιογράφους εκτός από τα αδέσποτα συχνός στόχος είναι οι αλεπούδες, οι λύκοι, τα κορακοειδή και τα κουνέλια της Λήμνου. Δυστυχώς δεν δημοσιεύονται ρεπορτάζ που να εξηγούν στους αναγνώστες ότι τα ζώα δεν ευθύνονται.

Η αναζήτηση τροφής από τα ζώα χαρακτηρίζεται ως «επιδρομή» στις περιουσίες, ενώ ποτέ δεν γίνεται αναφορά στα ανύπαρκτα μέτρα φύλαξης κοπαδιών, στην απουσία περιφράξεων και άλλων μέσων, τα οποία θα προστάτευαν τα ζώα εκτροφής από τους φυσικούς θηρευτές τους. Φυσικά δεν ακούμε κουβέντα για το πως ο άνθρωπος και οι δραστηριότητες του δεν έχουν αφήσει ζωτικό χώρο για τα άλλα είδη.

Από τους δημοσιογράφους δεν μαθαίνουμε ότι οι άνθρωποι μετέφεραν κουνέλια στο νησί της Λήμνου και πως τα πλάσματα αυτά αναπαράγονται ανεξέλεγκτα προκαλώντας καταστροφές στις καλλιέργειες χωρίς φυσικό θηρευτή.

Από τους δημοσιογράφους δεν μαθαίνουμε ότι για την αύξηση του πληθυσμού των αγριογούρουνων ευθύνονται οι κυνηγοί, οι οποίοι επί χρόνια και φυσικά παράνομα άφηναν ελεύθερα γουρούνια, τα οποία εξέτρεφαν για να αυξηθούν τα θηράματα τους, με αποτέλεσμα τώρα πια ο υπερπληθυσμός των συγκεκριμένων ζώων να έχει συνέπειες στις αγροτικές καλλιέργειες.

Λίγο πριν κλείσω την τοποθέτηση μου θα ήθελα να αναφέρω ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα προβάλλουν ιδιαιτέρως εγκλήματα κατά των ζώων αν τα έχουν διαπράξει ξένοι (πρόσφυγες, μετανάστευες, αλλόθρησκοι) στοχοποιώντας έτσι ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, ενώ δεν δείχνουν τον αντίστοιχο ζήλο αν οι δράστες είναι ελληνικής καταγωγής.

Η δημοσίευση ψυχή της Δικαιοσύνης...

Κλείνοντας την τοποθέτηση μου και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω πως δυστυχώς είναι λίγοι οι δημοσιογράφοι οι οποίοι αναφέρονται στα δικαιώματα των ζώων και στο δικαίωμα τους στη ζωή χωρίς πόνο και χωρίς εκμετάλλευση. Είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρονται στη νομοθεσία και τις διεθνείς συνθήκες που τα προστατεύουν, τουλάχιστον στα χαρτιά, από την ασυδοσία του ανθρώπου.

Είναι λίγοι αυτοί που αναφέρονται στην ανάγκη να διδαχτούμε τη συμβίωση με τα άλλα πλάσματα, στην ανοχή του διαφορετικού, στην ανάγκη να αλλάξουν τα διατροφικά μας πρότυπα για λόγους ηθικής, υγείας, ενός καλύτερου μέλλοντος, ενός δικαιότερου κόσμου.

Τα ζώα υφίστανται, δεν επιλέγουν, παραμένουν ανυπεράσπιστα και ο άνθρωπος είναι ο ισχυρότερος θηρευτής και ο ανεξέλεγκτος άρπαγας. Γι’ αυτό και εμείς στο www.zoosos.gr βρισκόμαστε στο πλάι αυτών των λίγων συνανθρώπων μας οι οποίοι παλεύουν για να βοηθήσουν τα άλλα είδη και επιδιώκουν αυτό που δεν είναι ακατόρθωτο. Υποστηρίζουμε δε με θέρμη την άποψη ότι η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης.

Σας ευχαριστώ και ευχαριστώ ιδιαιτέρως την Άννα Λυδάκη για την πρόσκληση.

Διαβάστε επίσης:

Επιστημονικό συνέδριο «Animalia: Ο άνθρωπος και τα άλλα ζώα» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο 9 & 10 Νοεμβρίου