Της Φαίης Λιάρα*
Αν θέλει κάποιος να δει την έννοια της ατομικής ευθύνης σε όλη την έκταση της, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει το τεράστιο πρόβλημα των άστεγων ζώων και των κακοποιήσεων. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ απολύτως από το Κράτος με αποτέλεσμα χιλιάδες απλοί πολίτες του μισθού να έχουν μετατραπεί σε ταϊστές, ασθενοφόρα, πανσιόν ανάρρωσης και φιλοξενίας, διασώστες, ντέτεκτιβ και άλλα πολλά. Μια αλληλεγγύη μοναδική και συγκινητική.
Λένε ότι ο άνθρωπος δεν απαιτεί κάτι που δεν το γνωρίζει. Έτσι λοιπόν πριν 20 χρόνια με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το ξεκίνημα των σόσιαλ μίντια άρχισε να εκθειάζεται ο εθελοντισμός, ο οποίος συγχέεται με την αλληλεγγύη και το νοιάξιμο για τον διπλανό.
Έγιναν κάποιες προσπάθειες από φορείς να αναλάβει το κράτος τις ευθύνες του, δόθηκαν πολλές υποσχέσεις με τον νόμο 4039/2012 και πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για πυροτέχνημα καθώς οι δήμοι στους οποίους φόρτωσαν τα πάντα δεν έχουν λαμβάνειν χρηματοδότηση, ούτε τους επιτρέπεται να προσλάβουν μόνιμο προσωπικό και βασικά στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν νοιάζονται καν. Όποιος νοιάζεται, βρίσκει τρόπους, όπως κάνουν και οι εθελοντές.
Ήρθε ο επόμενος νόμος τον οποίο αυτή τη φορά διαφήμισαν όλοι με τα καλύτερα λόγια και αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών αλλά και «Δούρειος Ίππος» καθώς τώρα πια υπάρχει γενικότερα το αίσθημα της διάψευσης, της ήττας και της πεποίθησης ότι δεν αλλάζει κάτι και δεν αξίζει να διεκδικούμε.
Η εικόνα είναι ότι δυστυχώς το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι είμαστε ολομόναχοι με εκατομμύρια ζώα που εξαρτώνται από τον μισθό απλών ανθρώπων που έχουν να αντιμετωπίσουν την σκληρή καθημερινότητα του μισθού της ξεφτίλας, της ανεργίας, των απίστευτων λογαριασμών, καταστάσεις δηλαδή οι οποίες οδηγούν σε σταδιακή εξαθλίωση οικονομική και ψυχική και τα αμέτρητα μάτια που κοιτάζουν εκεί έξω περιμένοντας.
Βρώμικα από την εξαθλίωση του δρόμου, από τις αρρώστιες που τα τρώνε σιγά σιγά, από την πείνα, από τις γέννες στον δρόμο, την ζωή στην αυλή κάποιου σπιτιού παρατημένα στην αλυσίδα.
Είναι μπροστά στο σπίτι, στη δουλειά, στο χωριό. Κοιτάζουν και παρακαλάνε. Και δυστυχώς δεν τα βλέπουν και αδιαφορούν όσοι είναι πολιτικά φύσει δίπλα στον ανίσχυρο ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, όπως αυτοί ξέρουν.
Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό το πλάκωμα στην ψυχή κάθε φορά που βγαίνεις από το σπίτι ή να γεμίσεις το σπίτι σου ζώα, τη ζωή σου χρέη και την υγεία σου κλονισμένη μέχρι να γίνεις ο επόμενος που αρρώστησε, πέθανε, κλείστηκε κάπου ή απλά καταστράφηκε οικονομικά και έμειναν πίσω άπειρα ζώα που κάπου πρέπει να πάνε. Αν δεν χάσεις την ψυχική σου υγεία τελείως και καταντήσεις συλλέκτης που ζει στο δυάρι με αμέτρητα ζώα.
Σίγουρα υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι με μεγάλη περιουσία, με οικονομική άνεση, με χορηγούς, που σώζουν συνέχεια ζώα και δικαίωμα τους και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Το 99% του πληθυσμού δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία και παλεύει με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες σε μια κατάσταση αδιέξοδη και καταστροφική.
Μπορούμε να κλαίμε τη μοίρα μας, να καταστραφούμε ή και να ζούμε με ασταμάτητες αυταπάτες από τις υποσχέσεις είτε απλά να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας: Δηλαδή να βγούμε στην επίθεση και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ όσα τα ζώα και εμείς δικαιούμαστε.
ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ τα ζώα περίθαλψη, κτηνιατρεία, μαζικές στειρώσεις, σπίτι και αξιοπρεπή ζωή όπως δικαιούται και ο άνθρωπος περίθαλψη. Αυτά που δικαιούμαστε δεν είναι ουτοπία. Ουτοπία είναι να νομίζεις ότι θα λύσεις το θέμα των άστεγων ζώων ατομικά ή με άλλους 4 -5.
Λάθος είναι να πιστεύεις ότι ο εχθρός είναι οι άλλοι απλοί άνθρωποι όπως εσύ που δεν επιλέγουν να κάνουν ό,τι κάνεις. Χωρίς αυτό βέβαια να δικαιολογεί την αδιαφορία. Και φυσικά δικαιώματα έχουν όλα τα ζώα. Παρακολουθούμε για παράδειγμα άφωνοι τις τελευταίες μέρες την επιστροφή στην εποχή του τσίρκο με ζώα, την εποχή του αρκουδιάρη.
Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να παρακολουθούμε με σταυρωμένα χέρια, να περνάμε άπραγοι δίπλα από τους εξαθλιωμένους που ζούνε μπροστά στο σπίτι μας για να πάμε κάπου να φωνάξουμε για την αδικία ή να γράψουμε ένα κείμενο για τα δικαιώματα των ανίσχυρων. Αντικειμενικά όμως ΜΟΝΟ ο εθελοντισμός δεν λύνει κανένα πρόβλημα μακροπρόθεσμα, καθώς παλεύεις σαν τον Σίσυφο με ένα ζήτημα που αφορά κανονικά κοινωνικές υπηρεσίες.
Να κόψει τον σβέρκο του το κράτος να δώσει ό,τι δικαιούμαστε και εμείς και τα υπόλοιπα ζώα. Γι’ αυτό μεταξύ άλλων πληρώνουμε φόρους. Κορόιδα τέλος. Είμαστε πολλοί και δεν είμαστε τόσο ανίσχυροί όσο θέλουν να πιστεύουμε ότι είμαστε.
*Η Φαίη Λιάρα είναι καθηγήτρια Γερμανικών.
Διαβάστε επίσης:
«Nαι, αλλά για τους ανθρώπους δεν λέτε κάτι»
Νομοσχέδιο για τα Ζώα: Aυταπάτες τέλος
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ' εκείνους που φροντίζουν ζώα και αποδεικνύουν τι σημαίνει αλληλεγγύη
«Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων τελικά δεν αφορά τα ζώα. Αφορά τον άνθρωπο»
Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων: «Ενωμένοι κι οι δύο στον πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα»
Δύο λόγια για τα ζώα τους πιο κολασμένους δούλους του πλανήτη...
Δεν είναι οι φιλόζωοι υπερβολικοί, εσείς είστε αναίσθητοι
Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε να σας ενημερώνουμε για όσα συμβαίνουν στα ζώα στην Ελλάδα ενισχύοντας το www.zoosos.gr
