«Μια λυπητερή ιστορία από τότε που είδα να σκοτώνει μπροστά μου ένα κουτάβι»

Της Venus
Όταν ήμουν ακόμα στην Ελλάδα συνηθίζαμε τα καλοκαίρια να κάνουμε διακοπές σε παραθαλάσσια μέρη. Αυτή ήταν η επιθυμία της μάνας μου, και εκείνο το καλοκαίρι στο οποίο θα αναφερθώ εν συνέχεια, η επιθυμία της μάνας μου ήταν να πάμε σε βουνό. Κατ’ εξαίρεση και χωρίς καμμιά ιδιαίτερη αιτιολογία.

Το δωμάτιο που είχαμε πιάσει ανήκε σε μια αγροτική οικογένεια με τρία μέλη, μπαμπάς, μαμά, και μια κόρη στην ηλικία μου, δηλαδή κάπου οχτώ χρόνων. Ο αφέντης της οικογένειας ήταν αλκοολικός. Συχνά ακούγαμε καυγάδες, φωνές, πέφτανε και κάποιες σφαλιάρες, αλλά όλα αυτά δεν με είχαν ενοχλήσει τότε καθόλου, γιατί ένα παιδί αυτής της ηλικίας δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει μια τέτοια κατάσταση με ηθικά κριτήρια.

Κάποια μέρα όμως αυτή η κατάσταση πήρε το μέγεθος μιας τραγωδίας όμοιας με αυτές που διαβάζω σήμερα, μετά από 30 χρόνια απουσίας, σε αυτή την ιστοσελίδα. Στην οικογένεια «ανήκε» και ένα κουτάβι. Κάπου έξι μηνών θα ήταν. Ένα πανέμορφο ζώο, καστανό με πράσινα μάτια, με το οποίο παίζαμε συχνά μαζί στην αυλή και το είχα κλείσει στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή. Κανείς δεν το τάιζε ούτε και το φρόντιζε. Για όλους ήταν απλώς ένα κινούμενο αντικείμενο, που είχε μάθει από νωρίς να τα βγάζει πέρα μόνο του, είτε ψάχνοντας στα σκουπίδια είτε ζητιανεύοντας από εμάς ένα κομμάτι ψωμί.

Εκείνη την ημέρα ο αλκοολικός αφέντης ισχυρίστηκε ότι το κουτάβι τού είχε κλέψει φαγητό από την κουζίνα. Γι’ αυτό και το έδεσε στο μεγάλο δέντρο της κοινής αυλής που βρισκόταν μπροστά από το σπίτι και άρχισε να το χτυπάει μ’ ένα παλούκι.

Το ζώο έτρεχε με όση δύναμη είχε γύρω - γύρω από το δέντρο, ούρλιαζε, πάσχιζε να ξεφύγει, με την αγωνία του θανάτου. Στα μάτια του σαν να ένοιωθε ότι αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Σύντομα όμως το εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του και έμεινε στο έδαφος ακίνητο, τρέμοντας σύγκορμο. Από το στόμα του έβγαινε αίμα και έκλαιγε με αληθινούς λυγμούς. Ο αλκοολικός πέταξε το παλούκι σε μια άκρη και έτριψε τα χέρια του πάνω στο παντελόνι του, δείχνοντας μας έτσι ότι η τιμωρία είχε πάρει αίσιο τέλος.

Εμείς οι υπόλοιποι, δηλαδή οι στοργικοί πατεράδες που ήταν παρόντες συν γυναιξί και τέκνοις, παρακολουθούσαμε το έγκλημα που λάμβανε χώρα μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια μας και κανένας μα κανένας δεν μπήκε στον κόπο να σταματήσει αυτό το κάθαρμα που έτρεμε από το αλκοόλ, να το σπρώξει για να πέσει τουλάχιστον στο έδαφος και να το ακινητοποιήσει.

Επειδή έβαλα τις φωνές και άρχισα να κλαίω πήρε επιτέλους ο πατέρας μου τον λόγο και έκανε μια εντελώς αθώα παρατήρηση στον αλκοολικό δράστη, ότι τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν. Δεν ανέφερε καν ότι τέτοια πράγματα δεν επιτρέπεται να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια των παιδιών.
Ότι τέτοια πράγματα δεν επιτρέπεται να συμβαίνουν ποτέ και πουθενά γιατί είναι έγκλημα να χτυπάς μέχρι αιμορραγίας ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα. Το κουτάβι πέθανε την ίδια μέρα.

Εμείς συνεχίσαμε τις διακοπές μας στον ίδιο τόπο, με τα ίδια καθάρματα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Για μήνες ξυπνούσα τα βράδια από τα ουρλιαχτά του ζώου, που στο όνειρο μου το έβλεπα να σφαδάζει δίπλα μου. Οι άχρηστοι γονείς μου είχαν υποτιμήσει τις ψυχικές βλάβες που είχε επιφέρει ο σαδισμός και η βία στην τρυφερή ψυχή ενός παιδιού.

Χρονιά μετρά όταν ζουσα πλέον στη Γερμάνια μακριά από ευυπολήπτους χριστιανούς πατεράδες και ηλίθιες μανάδες που αγαπάνε τις διακοπές στο βουνό, αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα, σε ‘κείνο τον τόπο που είχε συμβεί εκείνο το έγκλημα.

Ήθελα να συναντήσω εκείνο το κάθαρμα που διέπραξε αυτό το έγκλημα τότε. Και είχα τους λογούς μου.
Το σπίτι ήταν ακόμα εκεί, το δέντρο που είχε γίνει το μαρτύριο και ο τάφος του ζώου ήταν κι αυτό ακόμα εκεί, αλλά αυτός έλειπε. Ρώτησα στο καφενείο, μου είπαν ότι είχε πεθάνει. Είχα φτάσει αργά.

Το μόνο που με παρηγόρησε ήταν ότι με τα χρόνια είχα καταφέρει να αποβαρβαροποιηθώ από την εγκληματική παιδεία που είχα πάρει από το σπίτι μου και να αποκοπώ έγκαιρα από οικογενειάρχες, πατριάρχες, μητριάρχες, γυμνασιάρχες, αρχές και όρχεις όλων των ειδών που θέλησαν να διαμορφώσουν ψυχή και πνεύμα ενός παιδιού σύμφωνα με τα εθνικά πρότυπα μιας αισχρής ηθικής.

Κάτι που θα συνιστούσα σήμερα σε όλους τους νέους ανθρώπους που υπερασπίζονται τα ζώα και δεν έχουν απολύτως καμμιά συμπαράσταση ή αποδοχή από το στενό τους περιβάλλον.

Όπως τότε κι εγώ, κι όπως ακόμα μέχρι σήμερα συμβαίνει.