Αποδείξτε ότι σας νοιάζει να μη συμπεριφερόμαστε στα ζώα σαν κτήνη!

Ο αναγνώστης του www.zoosos.gr Γιώργης Ταξιδευτής μας έστειλε το κείμενο εκείνο με το οποίο αποχαιρέτησε ένα χρόνο μετά τον θάνατο της, την σκυλίτσα του την Λάκη. Ο λόγος, που προωθεί το κείμενο αυτό ο κ. Ταξιδευτής, είναι, γιατί θέλει, να πείσει τους συνανθρώπους του, να υιοθετούν αδέσποτα ζώα. Είτε αυτά είναι ράτσας ή απλώς φάτσας!

Διαβάζοντας την ιστορία της Λάκυ είναι βέβαιο, ότι θα συγκινηθείτε, αλλά εμείς από το www.zoosos.gr σας ζητάμε να μη μείνετε εκεί, αλλά να αντιδράσετε και τελικά να δράσετε. Ακόμα και αν δεν θέλετε, να γίνεται μέλος κάποιου φιλοζωικού σωματείου, φροντίστε τουλάχιστον τα ζώα της γειτονιά σας.

Βάλτε τους φαγητό και νερό, ζητήστε πληροφορίες, για το πως μπορείτε, να τα στειρώσετε με το λιγότερο δυνατό κόστος. Πιέστε τους δήμους των περιοχών, που μένετε, να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Αν δεν κινητοποιηθούμε όλοι, ο αριθμός των αδέσποτων ζώων δεν θα μειωθεί, και τα γατιά και τα σκυλιά του τόπου μας θα πέφτουν θύματα των ορέξεων του κάθε εγκληματία. Γι’ αυτό αντιδράστε είτε ατομικά είτε ομαδικά. Αποδείξτε, ότι σας νοιάζει να μη συμπεριφερόμαστε στα ζώα σαν κτήνη!

Αναμνήσεις μια ζωής – Η ιστορία της Λάκυ

«Ήταν 18 Μάιου του 2005. Έβγαινα από τα γραφεία του πάρκου Αντώνης Τρίτσης στο Ίλιον. Και τότε σε είδα μπροστά μου στα πόδια μιας κυρίας που καθόταν σε μια καρέκλα.

Ένα μικρό (πρώην) άσπρο πλασματάκι με το δεξί μάτι σχεδόν βγαλμένο και λουρί γύρω από το λαιμό σου να ζητιανεύει λίγη προσοχή. Αδύνατο, βρώμικο, κοντοκουρεμένο και αφάνταστα ταλαιπωρημένο.

Άνοιξα μια βρύση και από το λάστιχο σου έδωσα να πιείς. Ήπιες αχόρταγα αν και με δυσκολία με πλησίασες. Με δυσκολία δέχτηκες και το χάδι μου. Φοβόσουν πολύ. Σε κοίταξα με πόνο. Δεν ήξερα τι να κάνω για σένα.

Να σε πάω σπίτι; Προβλήματα μυριζόμουν με τους υπόλοιπους. Να σε αφήσω εκεί που ήσουν; Δε το έκοβα να τα κατάφερνες. Συνέχισα να σε χαϊδεύω και συ να δέχεσαι με αμφιβολία τα χάδια μου. Καθώς σε ψαχούλευα ανακάλυψα και δυο μικρά ογκίδια στη κοιλιά σου.

Και τότε πήρα την απόφαση. Στο δρόμο δε μπορείς να μείνεις. Θα σε πάρω, θα σε πάω σε ένα γιατρό και ο Θεός θα οικονομήσει για το τι θα γίνει στο σπίτι. Σου ζήτησα να με ακολουθήσεις όπως και έκανες…

Άνοιξα τη πόρτα του αυτοκινήτου και πήδηξες μέσα με ευκολία. Κοίταξες το πάρκο καθώς φεύγαμε από το πίσω παρμπρίζ σα να το αποχαιρετούσες. Η ανησυχία σου ωστόσο δε μπορούσε να κρυφτεί. Ποιος ήμουν; Που θα σε πήγαινα; Τι θα σου έκανα;

Λίγη ώρα μετά βρισκόμασταν σε γνωστή μου κτηνίατρο. Σου καθάρισε το μάτι, σε έψαξε για τσιπάκι που δεν είχες και αποφάνθηκε ότι είσαι 6-8 ετών.

Εγκαταλελειμμένη; Χαμένη; Ποίος ξέρει. Μπορεί να το έσκασες γιατί δε περνούσες καλά, μπορεί να σε έχασαν, μπορεί πάλι να σε πήγαν για κούρεμα να ανακάλυψαν τους όγκους και να σε άφησαν…

Από το κτηνιατρείο βρεθήκαμε στο σπίτι. Η κόρη μου σηκώθηκε και σε μύρισε. Φοβόσουν πολύ. Ήπιες νερό και προσπάθησες να φύγεις. Πέρασε αρκετή ώρα για να πας αποκαμωμένη στο κρεβάτι και να ξαπλώσεις.

Στο ενδιάμεσο δέχτηκα τις επιθέσεις όλης της οικογένειας. Και άλλο; Δε μας έφτανε το ένα; Έχει χαθεί, θα ψάξω για την οικογένεια του και θα τη βρω, δήλωσα αισιόδοξος.

Την επόμενη μέρα με ενημέρωσαν ότι κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο ύστερα από ταλαιπωρίες και αναποδιές πολλών μηνών. Θεώρησα ότι μου έφερες τύχη και έτσι σε έβγαλα Λάκυ (τύχη).

Και άρχισα το ψάξιμο. Τηλεφώνησα σε όλους τους κτηνίατρους της περιοχής που σε βρήκα. Έβαλα αγγελία στις εφημερίδες και αφίσες παντού. Η οικογένεια σου δεν βρέθηκε.

Σε ζήτησε μόνο κάποιος κύριος για να ζευγαρώσει το αρσενικό του. Δε σε έδωσα. Δε μου πήγαινε η καρδιά. Άλλωστε ήδη σε είχα πάει και σε δεύτερο κτηνίατρο για να διαπιστώσω τι μπορεί να είναι οι όγκοι, που είχα δει από τη πρώτη στιγμή.

Η διάγνωση ήταν απογοητευτική. Μοιάζει με καρκίνο στήθους. Απαιτείτε χειρουργείο και βιοψία. “Πόσο θα κοστίσει γιατρέ; 5.000 ευρώ…”. Φυσικά ούτε εγώ τα είχα αυτά τα λεφτά, ούτε και περίμενα να τα δώσει όποιος σε έπαιρνε.

Είπα θα σε κρατήσω για πάντα, άλλωστε σε είχε αγαπήσει πια όλη η οικογένεια και δε σου χάλαγε χατίρι. Ούτε και σε μάλωνε κανείς. Ακόμα και όταν αγρίευες την αδελφή σου για να της κλέψεις το φαγητό ή όταν έκλαιγες, γιατί έμεινες για λίγο χωρίς ανθρώπινη παρέα στο σπίτι.

Και έτσι ξεκίνησε μια κούρσα από γιατρό σε γιατρό. Και φυσικά ο καθένας ζητούσε ότι ήθελε. 3.000 ευρώ, 1.500 ευρώ κλπ. Με τα πολλά καταλήξαμε κάπου στο Πέραμα.

Η γιατρός εκείνη σε χειρούργησε με μόλις 150 ευρώ και σου αφαίρεσε και τους δύο όγκους. Ήταν απόλυτα σίγουρη ότι το πρόβλημα σου θα τελείωνε εδώ. Σε ένα μήνα όμως οι όγκοι ξαναβγήκαν.

Νέος γύρος γιατρών. Λάθος αντιμετώπιση. Απαιτείται ολική μαστεκτομή και στείρωση, είπαν οι περισσότεροι. Μόνο που τα λεφτά που ζητούσαν δεν υπήρχαν. Και έτσι καταλήξαμε στη φιλοζωική.

Με τα 100 ευρώ που είχα σε στείρωσα για να σταματήσουν να γεννιούνται ορμόνες. Με την ελπίδα, ότι θα σταματήσουν και οι όγκοι να μεγαλώνουν. Ανάρρωσες γρήγορα αλλά η ελπίδα αποδείχτηκε μάταια.

Έπρεπε να ξανά χειρουργηθείς. Μια φίλη μου σύστησε την κ. Τζιάκη Μάρθα. Σε πήγα και δέχτηκε να σε χειρουργήσει με μόλις 300 ευρώ. Και 50 η βιοψία.

Σε όλη τη διάρκεια του χειρουργείο περίμενα απ’ έξω. Κρατούσα το παρακλητικό κανόνα στη Παναγία και προσευχόμουν. Ένα τόσο δα πλασματάκι, άκακο και ανυπεράσπιστο. Βόηθα Μάνα. Και βοήθησε.

Το χειρουργείο πήγε καλά. Και παρά τη ταλαιπωρία σου βγήκες περπατώντας και καμαρωτή. Ήταν δύσκολη η πρώτη νύχτα. Δε κοιμηθήκαμε. Αλλά συνήλθες γρήγορα. Μόνο που σαν βγήκε η βιοψία φοβήθηκα.

Από τα χειρότερα είδη μεταστατικού καρκίνου. Για να μειώσουμε το κίνδυνο μετάστασης (αν αυτή ήδη δεν είχε γίνει) έπρεπε να σε πάω σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ξανά για χειρουργείο.

Ούτε να το ακούσω δεν ήθελα. Με τις τρεις ναρκώσεις παρουσίασες ανεπάρκεια καρδιάς. Αποφάσισα να το αποφύγουμε όσο μπορούμε. Άρχισα πάλι να ψάχνω για γιατρούς και θεραπείες. Κατέληξα στην κ. Λουκάκη Αικατερίνη, κτηνίατρο -ομοιοπαθητικό. Ίσως, μια τέτοια θεραπεία σε βοηθούσε.

Και σε βοήθησε. Ο οργανισμός σου ανταποκρίθηκε στην ομοιοπαθητική. Ήσουν πού σύντομα ξανά παιχνιδιάρα και αγαπησιάρα όπως στην αρχή. Ανεβοκατέβαινες σε κρεβάτια, καναπέδες και καρέκλες με μεγάλη ευκολία.

Και με έκανες ευτυχισμένο που σε έβλεπα να μου κουνάς την ουρά σου και να μου δίνεις φιλιά. Θυμάμαι όταν γυρνούσα σπίτι, φώναζα τα ονόματα, το δικό σου και της αδελφής σου.

Βγαίνατε μαζί στο μπαλκόνι, κοιτούσατε κάτω και μετά τρέχατε γύρω - γύρω μέσα στο σπίτι γαβγίζοντας χαρούμενες για να ανακοινώσετε την επιστροφή μου.

Θυμάμαι που έμπαινα στο σπίτι και σκαρφαλώνατε μαζί στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι που καθόμουν στη πολυθρόνα και ανεβαίνατε μαζί μου. Που νευριασμένος φώναζα και ένα νεύμα σου ήταν αρκετό για να με ηρεμήσει.

Που μόλις έκανα παράκληση ερχόσουν δίπλα μου, γυρνούσες ανάσκελα και μου έδειχνες με τα πόδια σου την κοιλιά σου. Μόλις σε σταύρωνα μου έγλειφες τα χέρια και ικανοποιημένη καθόσουν και με παρακολουθούσες μέχρι να τελειώσω.

Που με σκούνταγες επίμονα να σου δώσω μερίδιο από το φαγητό μου. Που σε έπαιρνα αγκαλιά και κοιμόμασταν μαζί. Που σε έντυνα το χειμώνα για να βγούμε βόλτα και περπατούσες περήφανη για το ρουχαλάκι, που σου φόραγα.

Που σε πήγαινα για κούρεμα και ήσουν πολύ χαρούμενη. Που πήγαμε μαζί στη θάλασσα και νόμιζες, ότι πνιγόμουν. Μπήκες μέσα και προσπάθησες να με σώσεις και να με τραβήξεις στη στεριά. Πόσα έχω να θυμάμαι από σένα, πόσες όμορφες στιγμές. Οι καλύτερες, της ζωής μου όλης.

Πέρασε καιρός πολύς. Ήσουν πάντα ακμαία και δυνατή. Έφτασες τα 13 κιλά και η γιατρός ζήτησε αυστηρή δίαιτα. Βγήκαν ξανά δυο ογκίδια στο αριστερό τμήμα των μαστών σου αλλά παρέμειναν τόσο μικρά που δεν ήταν χειρουργήσιμα. Ούτε και σε πόναγαν.

Όμως περνώντας τα χρόνια φέρνουν μαζί και τα γεράματα. Και δυστυχώς αυτά ποτέ δεν έρχονται μόνα τους. Αρρώστησες με νεφρική ανεπάρκεια. Αττικό νοσοκομείο ζώων, με ορό. Σε άφησα μια μέρα μόνη εκεί.

Δε μπορούσα να έρθω. Ήρθα την επόμενη. Δε τρώει μου είπαν και οι τιμές στα νεφρά δε λένε να πέσουν. Μόλις φώναξα “Λάκυυυ!” πετάχτηκες όρθια μέσα στο κλουβί σου.

Σε πήρα αγκαλιά, πήρα και τον ορό παραμάσχαλα και τα πιατάκια με το φαγητό και το νερό και κάτσαμε σε μια καρέκλα απ έξω. Τυλιγμένη σε μια κουβέρτα να προσπαθώ πεισματικά να σε πείσω να φας.

Και έφαγες. Δεν είχες όρεξη, το ξέρω αλλά δε μου χάλαγες χατίρι. Τρεις μέρες μετά οι τιμές των νεφρών έπεσαν. Ο κ. Κοντός που είχε ενδιαφερθεί μετά από επίμονα τηλεφωνήματα της κ. Λουκάκη μου επέτρεψε να σε πάρω σπίτι.

Για την ακρίβεια είπε “ότι ήταν ιατρικός δυνατόν έχει γίνει. Στο σπίτι της με την οικογένεια της θα είναι καλύτερα. Άλλωστε εδώ ούτε η ίδια δεν θέλει να παραμείνει”.
Και όντος στο σπίτι συνήλθες. Αν και βάζαμε ορό κάθε δύο μέρες, έτρωγες και περπατούσες κανονικά. Αρχίσαμε πάλι τις βόλτες μας και τα παιχνίδια μας.

Μέχρι, που εκείνο το απόγευμα χρειάστηκε, να λείψω για δυο ώρες. Και δυστυχώς ξέφυγες της προσοχής και όπως ήσουν αδύνατη και τυφλή πέρασες μέσα από τα κάγκελα στο μπαλκόνι και έπεσες από το δεύτερο.

Σπασμένη λεκάνη… Αττικό για άλλη μια φορά. Αυτή τη φορά ήξερα, ότι το τέλος έρχεται. Το έβλεπα και είχα παγώσει. Κρατήθηκες στη ζωή δέκα μέρες.

Δέκα μέρες γεμάτες πόνο, που δε σου άξιζε. Ώσπου εκείνο το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου του 2011, στις 09:30 ακριβώς κοιμήθηκες και αναπαύτηκε η ψυχούλα σου.

Παιδί μου, σήμερα κλείνει ένας χρόνος που ταξίδεψες, μέσα από την δική μου αγκαλιά στην αγκαλιά του Θεού. Δε πέρασε μέρα που να μην σε σκέφτηκα, μέρα που να μην έκλαψα για σένα, μέρα που να μη παρακάλεσα το Θεό να σε έχει μαζί του στα πόδια του να του κρατάς παρέα.

Εκείνη την αποφράδα μέρα μόλις σε πήραμε για το μεγάλο ταξίδι η αδελφή σου έκατσε πίσω από τη πόρτα και έκλαιγε. Έκτοτε όποτε βλέπει λευκά σκυλάκια τα πλησιάζει με ιδιαίτερη χαρά. Μόλις όμως ανακαλύπτει, ότι δεν είναι εσύ, γυρίζει το κεφάλι της με λύπη και φεύγει…

Κορίτσι μου, παιδί μου, παρηγοριά των πόνων μου και γιατρειά της αρρώστιας μου. Παρακαλάω το Θεό κάθε μέρα να με αφήσει να σε ξαναδώ και να σε αγκαλιάσω. Να σε χαϊδέψω έστω και μια φορά ακόμα. Θυμάσαι τι σου έλεγα όταν σε κράταγα αγκαλιά μου;

“Πόσο την αγαπάει τη Λάκυ του ο πατέρα της; Από την γη στον ουρανό, γύρω-γύρω από τη γη και πίσω πάλι. Γιατί την αγαπάει τη Λάκυ του ο πατέρας της; Γιατί είναι το κορίτσι του, γιατί είναι το παιδί του, γιατί είναι η αγάπη του, γιατί είναι η ζωή του, γιατί είναι το αστέρι του, γιατί είναι η ψυχή του”.

Έτσι σε αγαπούσα, έτσι και θα συνεχίσω να σε αγαπώ στη ζωή μου όλη... Από εκεί που είσαι το ξέρω, ότι με βλέπεις και με ακούς, ξέρω, ότι με νοιάζεσαι. Να μπορούσα και ‘γω να σε δω…

Παιδί μου, θέλω να σου ζητήσω συγνώμη που εκείνο το απόγευμα έφυγα, και θέλω να σου πω ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Για όλες τις στιγμές που μου χάρισες.

Για όλη την αγάπη που μου έδωσες χωρίς φειδώ. Για ό,τι μου πρόσφερες χωρίς ποτέ να μου ζητήσεις τίποτα. Να σου πω ευχαριστώ γιατί απλά, υπήρξες στη ζωή μου. Κόρη μου, καλή αντάμωση,

Ο πατέρας σου.

Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια:
•την κα Τζιάκη Μάρθα για την επιτυχή μαστεκτομή σε ειδική τιμή.
•την κα Λουκάκη Αικατερίνη για τις υπηρεσίες χρόνων, την ομοιοπαθητική θεραπεία, που σου πρόσφερε καθώς και για το αμέριστο ενδιαφέρον και συμπαράσταση όχι μόνο τότε, που ήσουν στο νοσοκομείο, αλλά και κάθε στιγμή της ζωή σου.
•όλους τους φίλους και γνωστούς, που μου συμπαραστάθηκαν εκείνες τις μέρες.

Γιώργης Ταξιδευτής».