Η δασκάλα και τα πιτσιρίκια μάζεψαν σκουπίδια την «ντροπή των Νεοελλήνων» στο Ελευθεροχώρι Πέλλας

Διαβάστε τα λόγια μιας δασκάλας, που πήρε τα πιτσιρίκια της από το χέρι ένα όμορφο Σάββατο, και αφού έφτασαν στο βουνό, και τα μικρά έφαγαν και έπαιξαν, όλοι μαζί γονείς, παιδιά και σκυλιά (στην κυριολεξία) μάζεψαν και τα σκουπίδια, που κάποιοι άλλοι «λάτρεις της φύσης» παράτησαν χωρίς ίχνος ενοχής. Ένας ωραίος περίπατος για όλους, εξαιρετικά παραδειγματικός για τα νήπια!

«Ο Άγιος “Φθινόπωρος”  ήρθε στ’ όνειρό μου μέσα Σεπτέμβρη. Ήταν σαφής,  “πάρε τα παιδιά σου κι ελάτε να μ’ επισκεφτείτε” είπε. Το ραντεβού δόθηκε  στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στο Ελευθεροχώρι, ημέρα  Σάββατο, μία  του Οκτώβρη, μεσημέρι  στις  τρεισήμισι. Ο εξοπλισμός ελαφρύς:  σάκος στον ώμο με κατιτίς, νεράκι, καπέλο και όρεξη εξερευνητική.

Η παρέα μεγάλη, 17 παιδιά όλοι χρισμένοι υπαρχηγοί, 13 μεγάλοι, (συνοδούς τους είπαμε), και τρία σκυλιά. Η Νίκη, η Μούλα κι η Μπλόντυ. Στις κυψέλες με τα μελίσσια που συνάντησε αυτή η φασαριόζικη παρέα στο δρόμο, χτυπούσε ο συμφωνημένος συναγερμός της αφωνίας. Σσσσσσς! Μόνο οι νοικοκυρούλες ν’ ακούγονται να δουλεύουν, οι τυχερές, σε τέτοιο  ωραίο περιβάλλον!

Κάπου στην τέταρτη στροφή  του χωματόδρομου, μια ανοιχτωσιά  χάρμα! Και  να  την μπροστά τους  μια απίθανη κατηφόρα μέχρι κάτω, στη βάση του βουνού.  Δίχως καν φυσικά εμπόδια, δέντρα δηλαδή. Μέχρι κάτω στην άσφαλτο! Η σκέψη όλων των υπαρχηγών κινήθηκε στη  σωστή κατεύθυνση: Εδώ πρέπει να γίνει η μεγαλύτερη τσουλήθρα της Ελλάδας, όχι…

Η μεγαλύτερη τσουλήθρα των Βαλκανίων!  Τελικά επικράτησε η λογική: Εδώ θα γίνει η μεγαλύτερη τσουλήθρα όλης της γης! Τέλος. Από αύριο θα στηθούνε κουμπαράδες στο σπίτι κάθε περιπατητή, άλλη χρηματοδότηση πού να βρεθεί… Ο χωματόδρομος ανηφορικός με στροφές γλυκές σα διαλεχτές  ρόγες σταφυλιού. Σκόρπιες συζητήσεις, λόγια, που τα παίρνει το μεσημέρι, τα στέλνει στις μέλισσες και στα μυρμήγκια, κάπου - κάπου και σε κάποιον τζίτζικα, που ζει το απόλυτο  όνειρο:  φέτος δεν θα τελειώσει το καλοκαίρι!

Άκουγε τη μελωδία του ο Άγιος “Φθινόπωρος” και κουνούσε το κεφάλι “Αχ εσύ! Ποτέ δεν θ’ αλλάξεις…” Ενώ αντίθετα οι ενήλικες  της παρέας το νιώθανε, θέλανε  ν’ αλλάξουν!  Και να, που  αλλάξανε τη μεσημεριανή σιέστα του Σαββάτου  με ένα περίπατο σαν κι αυτόν στο Πάικο. Νάτοι,  να μυρίζουνε  γη, (γη όμως, όχι τσιμέντα κι ασφάλτους ) και να ‘χουν  δίπλα τα καμάρια τους.  Κάτι μέσα τους  φαίνεται ξύπνησε!

Κάτι που ανατάραξε  τις αριθμημένες προτεραιότητες της καθημερινότητας. Ύστερα ήταν κι αυτά τα φωνακλάδικα χρώματα:  Οι αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ και ψηλά του γαλάζιου. Τα αρχέγονα μάτια, αυτά τα χρώματα τα έχουν αποθηκευμένα κι από  τη  λήθη, νάτην  πάλι, να ενισχύεται η ανατάραξη στον κατάλογο με τα “πρέπει”. Περίπατος με τα παιδάκια δίπλα, και στον ώμο!  Για να μας δείχνουνε το δρόμο, που τραγουδούσε κάποτε ο αγαπημένος  Μαχαιρίτσας.

Με τέτοιες σκέψεις και μ’ αλλιώτικες, με γέλια και με λίγα γαυγίσματα η παρέα έφτασε κάποτε στο “Μπαλκόνι”. “Παρατηρητήριο δασοπυρόσβεσης” έγραφε η ξύλινη πινακίδα στην είσοδο. Θέα ελικοπτέρου. Ο αέρας που φυσά μέσα απ’ τις πευκοβελόνες τώρα δεν ακούγεται. Είπαμε, φασαριόζικη η παρέα.  Βγήκαν  τα κιάλια και τα καλούδια. (Ό,τι κάηκε σε θερμίδα δυστυχώς θα επιστρέψει πίσω).

Κι όσο να χορτάσουν τα μάτια αγνάντεμα και οι λιχουδιές μασούλημα, βγήκαν και τα γάντια. Γιατί τριγύρω από  το Μπαλκόνι Νεοέλληνες αφήσανε τη ντροπή τους! Σκουπίδια. Τερατώδης  η ευκολία να αφεθούν εκεί… Οι ίδιοι στον καθρέφτη μπορούν να κοιτάζονται άφοβα, η ανοησία δεν καθρεφτίζεται.

Αλλά η φασαριόζικη παρέα έφερε σακούλες για να μαζέψει το σκουπιδαριό που πληγώνει. Και ω του θαύματος! Ενώ οι ενήλικες  διεκπεραίωναν το ωραίο τους έργο,  τα παιδικά μάτια βλέπανε τον Άγιο “Φθινόπωρο”  ν’ αφήνει στους ώμους  των πατεράδων και των  μαμάδων λίγο από κείνο το φως του που κάνει τα χρυσάνθεμα πιο κίτρινα και τα κοκκινοπορτοκαλί, πιο διεγερτικά. Ήταν το δώρο του, κι ούτε που το κατάλαβαν οι μεγάλοι που μάζευαν τα σκουπίδια.

Οι πιτσιρίκοι-υπαρχηγοί όμως, που όλα τα ξέραν ούτως ή άλλως, τίποτα δεν μαρτυρήσανε. Επέστρεψαν το χελωνάκι που βρήκαν  στην πλαγιά με τα βράχια, να βρει τη μαμά του,  και βάλθηκαν να μαζέψουν πέτρες για να γραφτεί ένα  SOS. Ε, όποιος το δει θα καταλάβει, είπαν. Και μετά πήραν το δρόμο της επιστροφής.  Πού ήταν και κατηφόρα…

Υ.Γ.  Η αλήθεια είναι, ότι δεν είμαι απολύτως σίγουρη ότι  ο  Άγιος “Φθινόπωρος” υπάρχει στ’ αλήθεια. Η επιμονή όμως μεγάλου αριθμού  παιδιών να αλλάζουν το φθινοπωρινό γένος, μ’ έκανε πάντα ν’ αμφιβάλλω. Άλλωστε  τα παιδιά  ξέρουν κάτι περισσότερο από μας».

Για το 9ο νηπιαγωγείο Γιαννιτσών,
Κική Δημητριάδου

Διαβάστε επίσης:

Απόψε θα περισσέψουν οι ευχές...‏

Η νηπιαγωγός των Γιαννιτσών που διδάσκει την αγάπη για τα ζώα στους μικρούς μαθητές