Διώνη: Πυροβολήθηκε, μαχαιρώθηκε και τώρα διδάσκει τα παιδιά να σέβονται τα ζώα επειδή μια δασκάλα την αγάπησε πολύ!

Η Κατερίνα Παπαποστόλου είναι δασκάλα με όλη τη σημασία της λέξης και το γιατί θα το καταλάβετε διαβάζοντας την ιστορία της Διώνης, της σκυλίτσας που κακοποιήθηκε βάρβαρα από τους ανθρώπους στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας.

Κάποιος αρχικά την πυροβόλησε, κάποιος άλλος - όχι σκόπιμα - τη χτύπησε με το όχημα του και τελικά η αδέσποτη σκυλίτσα βρέθηκε πολύ κοντά στον θάνατο όταν ένας τρίτος τη μαχαίρωσε στον λαιμό, της έκοψε την ουρά και την άφησε αιμόφυρτη να σβήνει...

Το ζώο χάρη στην υπομονή και το κουράγιο της γυναίκας που διδάσκει τα πιτσιρίκια της Β’ Δημοτικού στο Σχολείο της Πρασινάδας Ημαθίας σώθηκε και πλέον βοηθάει τα παιδιά να καταλάβουν, να μάθουν, ν’ αγαπούν, να σέβονται τα ζώα μέσω των διαδραστικών μαθημάτων τα οποία διοργανώνει στην ευρύτερη περιοχή η ομάδα που απαρτίζει τις «Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων».

1.460 μέρες για να υμνώ σήμερα την άδολη αγάπη

Της Κατερίνας Παπαποστόλου εκπαιδευτικoύ  και θετική εκπαιδεύτρια σκύλων

Πρέπει να ήταν αρχές Ιουνίου του 2011 που εμφανίστηκε ξαφνικά ένα βράδυ παρέα με έναν τεράστιο σκύλο που τότε φρόντιζα μπροστά μου ένα κοκαλιασμένο θλιμμένο αδέσποτο κατάξανθο με 2 υπέροχα μάτια…τους έβαλα να φάνε, έφαγαν από το ίδιο πιάτο και κολλημένοι ο ένας επάνω στον άλλον και αγκαλιά αποκοιμήθηκαν…

Την επόμενη μέρα ο μεγάλος σκύλος απουσίαζε, τον έψαξα παντού και τελικά έμαθα ότι βρήκε μαρτυρικό θάνατο από φόλα και πετάχτηκε δυστυχώς σαν σκουπίδι, ενώ η σκυλίτσα παρέμενε όλη τη μέρα εκεί στο ίδιο σημείο λες και τον περίμενε. Το βράδυ έφευγε και το πρωί την ξαναβρίσκαμε και πάλι εκεί.

Η Διώνη τα κατάφερε επειδή η Κατερίνα την αγάπησε πολύ!

Έχοντας φτάσει στις αρχές Αυγούστου όπου μια μέρα ένας πελάτης κατά λάθος τη χτύπησε με το αυτοκίνητό του, ενώ εγώ έλειπα διακοπές, μάλλον εκείνη τρόμαξε και εξαφανίστηκε… την ψάξαμε με τη βοήθεια μιας φίλης για πάρα πολλές μέρες και σχεδόν παντού… την ξαναείδα μετά από λίγο καιρό στον πεζόδρομο της πόλης για λίγο πάντα μόνη της, σχεδόν ποτέ με άλλα ζώα, δεν έμπλεκε σε αγέλες, δεν ήθελε άλλα σκυλιά και δεν πλησίαζε εύκολα άλλους ανθρώπους…ήταν μονίμως θλιμμένη και μοναχική. Θα την έβλεπες μόνο να κοιμάται φοβισμένη πάνω στους καναπέδες από τις καφετέριες, όπου οι θαμώνες με παγωμένα νερά, κλωτσιές, σκουπόξυλα και φωνές προσπαθούσαν να τη διώξουν… Στο μέρος που την είχα πρωτοδεί και έμεινε για δύο μήνες δεν ξαναήρθε ποτέ...

Γύρω στις 25 Αυγούστου εξαφανίστηκε εντελώς… Περνούσαν οι μέρες και ήλπιζα απλά να ζει κάπου καλά, αν και ήξερα πως ως ημίαιμο δεν είχε σχεδόν καμιά πιθανότητα να έχει υιοθετηθεί… Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2011 και εκεί που σταμάτησα για να πάρω έναν καφέ, απέναντι από το Δημαρχείο ειλικρινά δεν πίστευα τι ήταν αυτό που έβλεπα… στη διπλανή πολυκατοικία ένα σκυλί να είναι πάνω σε μια λίμνη αίματος και να βαριαανασαίνει… πήγα κοντά να καταλάβω τι συμβαίνει και πού ήταν χτυπημένο και τότε κατάλαβα ποια ήταν… έτρεξα να φέρω τον κτηνίατρο, γιατί φοβήθηκα να την μετακινήσω και μέχρι να γυρίσω είχε εξαφανιστεί… ακολουθώντας τα ίχνη από τις πατημασιές γεμάτες αίμα δεν οδηγούσαν κάπου και πραγματικά έψαχνα μαζί με μια φίλη για έξι ολόκληρες ώρες μα δεν υπήρχε πουθενά… λες και άνοιξε η γη και την κατάπιε. Απογοητευμένη επέστρεψα στο σπίτι για να την δω την επόμενη μέρα την να έρχεται σερνόμενη στα μπροστινά πόδια και μέσα στα αίματα και στο βιβλιοπωλείο μας, εκεί που την είχα πρωτοδεί!

Σωριάστηκε ημιλιπόθυμη στα πόδια μου και μάλλον τότε έλαβε δράση για τα καλά η υπέρτατη ζωοφιλία μου… περίθαλψη από μένα και από τον κτηνίατρο, στείρωση, αποπαρασίτωση και κατευθείαν στην πρώτη πανσιόν που βρήκα ευελπιστώντας πως κάποιος θα τη λυπηθεί και θα την υιοθετήσει… μάταια…με πελατολόγιο στο βιβλιοπωλείο 450 περίπου άτομα και με συνεχείς κοινοποιήσεις στο facebook αλλά και με την υπόσχεση πως θα καλύπτω εγώ επ’ αόριστον τα εμβόλια και την τροφή της, κανείς δε βρέθηκε να υιοθετήσει μια μαχαιρωμένη, με κομμένη ουρά και πολύ κακοποιημένη σκυλίτσα…

Τους δύο μήνες που μέρα νύχτα πάλευα να της βρω μια οικογένεια, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα μόνο από έναν από τους υποψήφιους θετούς «γονείς» της όπου η κυρία ευθαρσώς μου έλεγε: «Αν δεν την εμβολιάσατε, δεν της κάνατε αποπαρασίτωση, δεν την στειρώσατε και δεν της έχετε βάλει τσιπ μη μας τη φέρετε… αν μπορείτε φέρτε μας τρία τσουβάλια τροφή, ένα σπιτάκι, γιατί δεν έχουμε χώρο να τη βάλουμε και μια μεγάλη αλυσίδα, γιατί θα μένει πολλές ώρες δεμένη, καθώς όλη τη μέρα λείπουμε… μη φύγει στον δρόμο και την πατήσει αυτοκίνητο, θα στεναχωρηθούμε…».

Της απάντησα ευγενικά ότι αύριο θα της την πάω έτοιμη, όπως τη ζήτησε και θλιμμένη για την άποψη που έχουν οι άνθρωποι για τα ζώα, πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι… τότε κατάλαβα πως δεν μου επιτρεπόταν πουθενά αλλού πέρα από μένα να τη δώσω και πως ήταν τελικά ένα σκυλί χωρίς όνομα… Διώνη λοιπόν! Τι άλλο θα μπορούσε; Θεϊκή…

Τότε κιόλας αντιλήφθηκα πως δεν είχα «ρωτήσει» τον 17χρονο Ορφέα αν θέλει και άλλο σκύλο στο σπίτι, αλλά δεν είχα χρόνο άλλο να το καθυστερώ… μπήκαμε στο σπίτι, την υποδέχτηκε, κοιτώντας με περίεργα και γυρνώντας μου την πλάτη. Εκείνη προσπαθούσε να του δείξει πως είναι μαζί του καλή. Σε τρεις μέρες είχε ετοιμαστεί ο χώρος στην αυλή, μιας που ήταν αδύνατο να έχω και δεύτερο σκύλο μέσα στο σπίτι, μεταφέρθηκε εκεί και συνεχίζαμε να ζούμε την καθημερινή μας ρουτίνα… πήδηξε τρεις φορές τον φράχτη για να φύγει, την αναζήτησα και την τελευταία φορά, που είχα πλέον απογοητευτεί, γύρισε πίσω από μόνη της και έτσι αποφάσισε να μείνει.

Ήρθε ο Νοέμβρης, χιόνισε πάρα πολύ ξαφνικά και η Διώνη αναγκαστικά μεταφέρθηκε στο σπίτι… εγώ ανίδεη από τη συμπεριφορά δύο σκύλων μέσα στο ίδιο σπίτι νόμιζα πως όλα είναι εύκολα και πως δε χρειάζεται κάτι το ιδιαίτερο για να συμβιώσουν δύο σκύλοι, που δεν γνωρίζονται καν, μέσα στο ίδιο σπίτι.

Επιτέθηκε τρεις φορές πολύ άγρια στον Ορφέα, έτρωγε συνεχώς μόνο από τα σκουπίδια, κατέστρεφε παπούτσια και ό,τι άλλο δικό μας μπροστά της έβρισκε, έκανε συνεχώς ζημιές και επικίνδυνες για τη σωματική της ακεραιότητα και γενικότερα είχε μια ανισόρροπη συμπεριφορά την οποία εγώ θεωρούσα πως μπορούσα να τη χειριστώ.

Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς την άφησα στην ίδια πανσιόν για τρεις μέρες αφού θα λείπαμε ταξίδι και όταν την πήρα πίσω, νομίζω πήρα ένα άλλο σκυλί… πιο επιθετικό και πιο παράξενο. Μόνο η τεράστια μαχαιριά της στον λαιμό μου θύμιζε πως ήταν εκείνη. Οι μήνες πέρασαν, φύγαμε διακοπές, την πήραμε μαζί, και τότε κατάλαβα πως συμβίωνα με έναν πολύ επιθετικό σκύλο που δεν ήθελε τα μικρά παιδιά, δεν ήθελε τα καρότσια, τα ποδήλατα και σίγουρα δεν ήθελε τα υπόλοιπα σκυλιά… και εκεί η κατάσταση ξέφευγε από τα όρια, κάνοντας επιθέσεις σε όποιον σκύλο συναντούσε… εγώ συνέχιζα την ίδια λάθος τακτική και τη μάλωνα κάθε φορά που παρεκτρεπόταν… όταν είχε πια ξεφύγει και όρμησε να δαγκώσει ένα παιδάκι, ενώ ταυτόχρονα έκανε και την τελευταία της σοβαρή επίθεση στον Ορφέα στο σπίτι, τότε κατάλαβα πως μόνη δεν μπορώ να το διαχειριστώ και απευθύνθηκα σε ειδικό σε θέματα συμπεριφοράς εκπαιδευτή σκύλων…

Πολύ ειλικρινά παραδέχτηκα μέσα στα κλάματα τα λάθη μου, θέλησα να τα αλλάξω και έτσι μαζί ξεκινήσαμε μαζί την εκπαίδευσή της που ήθελε συνέπεια, υπομονή, επιμονή και σίγουρα πολλή αγάπη. Και το βασικότερο όλων ποτέ να μην χάνεις την ελπίδα πως αυτός ο σκύλος μπορεί να αλλάξει.

Αν θα πρέπει ονομαστικά να ευχαριστούμε τους ανθρώπους που σ’ αυτή τη ζωή μας έκαναν καλό, εγώ χρωστώ τόσα πολλά στον Δημοσθένη Μουμιάδη, ιδρυτή της Kynagon Dog Trainers Academy και Δάσκαλό μου μετέπειτα, που τόσο πολύ από την αρχή την αγάπησε, απόλυτα την κατάλαβε, ως χέρι στιβαρό για τη Διώνη της χάρισε ψυχική ισορροπία, και με πολλή υπομονή κατεύνασε στο μέτρο του δυνατού τους φόβους της, επιτρέποντας μας να βλέπουμε το μέλλον οι δυο μας με ελπίδα και περισσότερη αισιοδοξία…

Την Πρωτοχρονιά του 2012 μετά από μια κρίση πανικού που έπαθε από τα πυροτεχνήματα, αντιλήφθηκα ότι είναι και κροτοφοβική, τον Απρίλιο του 2013 τελευταία στιγμή σώθηκε με ένεση αδρεναλίνης, καθώς μια μέλισσα την είχε τσιμπήσει, άρα ήταν και αλλεργική στα έντομα, ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς στα ξαφνικά χειρουργήθηκε στο πόδι, για να αφαιρεθεί η σφαίρα, καθώς κάποιος πιο παλιά την είχε πυροβολήσει. Στις 23 Ιουλίου «έφυγε» ο Ορφέας και η Διώνη επέστρεψε και πάλι στη θλίψη, καθώς ήταν πολύ δεμένη μαζί του και εγώ ένιωθα πως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή.

Με μεγάλη προσπάθεια επανήλθε, αλλά απέκτησε και πάλι έλλειψη εμπιστοσύνης. Τον Μάρτιο του 2014 αντιληφθήκαμε πως υπάρχει ένα θέμα με τα μάτια της και ότι δεν βλέπει καλά. Επισκεφθήκαμε έναν ειδικό κτηνίατρο - οφθαλμίατρο και μάθαμε πως από τη μαχαιριά είχε κοπεί οπτικό νεύρο από το ένα μάτι, από το οποίο και είχε τελικά μηδενική σχεδόν όραση.

Τον Νοέμβριο του 2013 διέσωσα τους δύο ακόμη σκύλους της οικογένειας μου, με τους οποίους για να καταφέρει να συμβιώσει αρμονικά περάσαμε από 40 κύματα. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών, που παλεύαμε με τους φόβους της, αποφάσισα πως αυτό το σκυλί θα πρέπει να αναμετρηθεί και πάλι με όσα φοβάται και να καταφέρει να νικήσει.

Και έτσι ξεκίνησα την απόλυτή της κοινωνικοποίηση, ως κηδεμόνας σκύλου υπό εκπαίδευση στην αρχή και έπειτα ως μαθητευόμενη εκπαιδεύτρια σκύλων. Και μετά από τρία χρόνια συνεχούς αγώνα και ασταμάτητης προσπάθειας νιώθω πως κατάφερα να της χαρίσω ηρεμία και ψυχική υγεία, στο μέτρο πέραν του δυνατού.

Και έτσι αποτελεί σήμερα τον βασικό σκύλο της ομάδας μου Ζω.Ε.Σ. (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων, Ιδρυμάτων & Οργανισμών), έχει εκπαιδευτεί στη βασική υπακοή αλλά και έχοντας πολύ υψηλή νοημοσύνη παίζει πολλά παιχνίδια με τα παιδιά και έχει συναντήσει ως τώρα περίπου 1.500 παιδιά, αγαπά τόσο πολύ να μεταδίδει χαρά και αγάπη στα σχολεία και λατρεύει πλέον οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία. Ο «βιασμός» της ως αδέσποτης από μια αγέλη σκύλων, δυστυχώς δεν της επιτρέπει να έχει αποδεχτεί ακόμη όλα τα σκυλιά, αλλά θα το παλέψουμε και αυτό στο μέτρο που μπορούμε.

Η Διώνη είναι η ηρωίδα της ζωής μου. Είναι ένα χαρισματικό σκυλί που ήρθε λίγους μήνες μετά αφότου είχα χάσει ξαφνικά τη μητέρα μου να αναπληρώσει αυτό το δυσβάσταχτο κενό. Είναι πανέμορφη, πανέξυπνη, αγέρωχη, λατρεύει το φαγητό και το να βγαίνει φωτογραφίες, σιχαίνεται τη θάλασσα, το χώμα, τη βρομιά και οποιαδήποτε κρύα επιφάνεια. Δεν κοιμάται ακόμη και τώρα παρά μόνο αν ακουμπάει πάνω στην καρδιά μου, ακούγοντας τους χτύπους της, λατρεύει να βλέπει με τις ώρες τηλεόραση, είναι ευτυχισμένη παρέα με τα άλλα δύο σκυλιά στο σπίτι και το πιο σημαντικό χαίρεται με τη χαρά μας και λυπάται με τη λύπη μας. Είναι ο άνθρωπος μας! Και διαθέτει ένα μεγαλείο ψυχής που μόλις τη δεις, αμέσως την ερωτεύεσαι…

Νιώθω τύχη, γιατί νομίζω πως αυτή με διάλεξε. Με επέλεξε ετοιμοθάνατη εγώ να τη σώσω και της φυλάω πολλά ακόμη δάκρυα χαράς, γιατί στις μαύρες μου, βλέποντας την όμορφα να μεγαλώνει, με κάνει ευτυχισμένη και γιατί μας ενώνει κάτι που μόνο εγώ και αυτή ξέρει από εκείνα που ούτε στον εαυτό σου δε θέλεις να τα παραδεχτείς. Φωνάζω το όνομα της και ακόμη συγκινούμαι…

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι φανταζόμαστε… και η συνύπαρξή μου με τη Διώνη μου δίδαξε πέρα από όλα τα άλλα, 3 βασικά πράγματα… Πως καταρχήν τα «ελεύθερα» όπως αποκαλώ εγώ τα «αδέσποτα» για άλλους ζώα, έχουν δικαίωμα πρώτα αυτά στη ζωή, στη χαρά και στην αγάπη. Πως πρέπει να επιλέγουμε πολύ προσεκτικά τις πανσιόν φιλοξενίας όπου αφήνουμε για λίγο ή για πολύ τα ζώα μας και το πιο σημαντικό, ότι πράγματα που δεν τα γνωρίζουμε, ας μην τα αγγίζουμε, γιατί τα κάνουμε χειρότερα.

Ας βάλουμε τη Θετική Εκπαίδευση στη ζωή μας, αφήνοντας στην άκρη τη βία για τα ζώα μας που μόνο κακό τους κάνει. Δεν τα ξέρουμε όλα, ας εγκαταλείψουμε αυτή την έπαρση και την παντοδυναμία της γνώσης και ας παραδεχτούμε πως ναι κάποιοι σε κάποια θέματα είναι ανώτεροι πνευματικά από εμάς και μπορούν μέσα από την επιστημονική τους γνώση να μας «μεταφέρουν» ένα βήμα παραπέρα.

Διαβάστε επίσης:

Διώνη: Ο σκύλος που επέζησε - παρά την άγρια κακοποίηση - παρακολούθησε τη γιορτή του Δημοτικού Σχολείου Πλατάνου Ημαθίας

Άξελ: Ένα κακοποιημένο σκυλί που πλέον μαθαίνει στα παιδιά να καταλαβαίνουν τα ζώα

Εκπαιδεύει τον σκύλο φύλακα – άγγελο της Ασπασίας που πυροβολήθηκε από τον πατέρα της

Επιδιώκουν να διδάξουν στους μαθητές την αγάπη για τα ζώα