Ρ. Ρούσσου: Δυστυχώς η κακοποίηση γαϊδουριών & μουλαριών στη Σαντορίνη δεν είναι εξαίρεση είναι κανόνας (ηχητικό)
Τις τελευταίες μέρες οπτικοακουστικό υλικό που έχει δει το φως της δημοσιότητας αποδεικνύει ότι η κακοποίηση και η κακομεταχείριση γαϊδουριών, μουλαριών και αλόγων στο νησί…
Πολύ καλή η συνέντευξη, Ελένη Ηλιοπούλου!
Κατ αρχήν μού άρεσε ό ρυθμός: δέν πρέπει να αφήνουμε τούς δημοσιογράφους να σταυρώνουν λέξη, αλλιώς παίρνουν τήν πάνω βόλτα και γυρίζουν τό θέμα εκεί πού τούς βολεύει.
Σχετικά με τό βίντεο που είδαμε στήν αρχή απο το festival του Foios, κοντά στή Valencia, θέλω να πώ ότι δεν πρόκειται για «αυτοκτονία του ταύρου».
Κανένα ζώο δεν αυτοκτονεί, η αυτοκτονία είναι «προνόμιο» της ανθρώπινης ράτσας.
Πρόκειται για ατύχημα, παρόλο που κι αυτό θάπρεπε να τό βάλουμε σε εισαγωγικά.
Γιατι τό ζωο υπέστη ενα είδος ψυχολογικού πανικού, έχασε τον προσανατολισμό του, και έπεσε πάνω στό ξύλο πού τό είχαν δεμένο υπο την επίρροια τού πόνο και της απελπισιας που τού προξενούσε η φωτιά στά κέρατά του..
Το βίντεο αυτό συγκλόνισε πολλές χιλιάδες ανθρώπους, αλλά άν θέλουμε να φέρουμε καποιο αποτέλεσμα απο τέτοια περιστατικά θά έπρεπε να μην μείνουμε στο συναισθηματικό σόκ που μας προκαλούνε, αλλά να εξετάσουμε και κυρίως να γνωστοποιήσουμε τή βιομηχανία πού παράγει αυτόν τόν εγκληματικό σαδισμό με τίς ταυρομαχίες.
Κκι αυτή είναι ή βιομηχανία παραγωγής ταύρων στήν Ισπανία (κυρίως) με την αμμεριστη οικονομική υποστήριξη τής Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Απο αυτόν τόν κουμπαρά παίρνουν οι Ισπανοί 130 εκατομμύρια Ευρώ τό χρόνο για να συντηρούν ένα απο τά πιό παράφρονα εγκληματικά θεάματα πού γεννησε ποτέ η ανθρωπότητα: τίς ταυρομαχίες. 30 εκατομμύρια δίνει επίσης η Γερμανία γι αυτό τον σκοπό.
Ολα αυτά υπό τό πρόσχημα τής κτηνοτροφικής ανάπτυξης, βέβαια.
Και έχουν και τό θράσος να το αποκαλούν «πνευματική πολιτιστική παράδοση» και σαν τέτοιο να τό εχουν κατοχυρώσει δια νόμου!
Σχετικά με τό θέμα αυτό έγραψα ένα άρθρο στή αγγλική ιστοσελίδα SerbianAnimalsVoice
το παραθέτω με λινκ στο τέλος του σχολίου μου.
Οσον αφορά την έλλεεινη κατασταση με τα αδέσποτα στήν Ελλάδα: τι θα μπορούσε να πει κανείς που δεν εχει ηδη ειπωθεί...
Σε ένα μονο σημείο θαθελα να αναφερθώ προτού κλείσω τό σχόλιό μου: απο την προσωπικη μου εμπειρία στόν καθημερινό αγωνα για τά ζώα εδώ στή Γερμανία δέν μπορώ δυστυχώς να μοιραστώ μαζί σου την ελπίδα ότι η καινούργια γενιά, οι νέοι άνθρωποι είναι περισσότερο συνειδητοποιημένοι, ευαισθητοποιημένοι σε ότι αφορά τά δικαιώματα τών ζώων και την εγκληματικότητα απέναντι στά ζώα.
Η κατανάλωση κρέατος αυξάνει σε παγκόσμια κλιμακα χρόνο με τόν χρόνο.
Το ίδιο και η εγκληματικότητα καθε είδους απέναντι στά ζώα.
Γι αυτό δεν ευθύνεται μόνο η παλαιότερη γενιά.
Σε ενα γκάλοπ που εγινε πρίν μερικούς μήνες στη Γερμανια, ρωτήθηκαν αυτοί που αγοράζουν γούνα, αν γνωρίζουν σε ποια φριχτά βασανιστήρια υπόκεινται τα ζώα πού ζουν στίς φάρμες. 74% απάντησε: «ναι, τό γνωρίζουμε, αλλά δεν μας ενδιαφέρει»!!
Εγώ όνως θα έλεγα ότι εμας μας ενδιαφέρει! Και συνεχίζουμε παρόλαυτα τόν αγώνα μας.
«Οταν αγωνίζεσαι μπορεί και να χάσεις. Αμα δέν αγωνίζεσαι, έχεις χάσει εκ τών προτέρων»!
Venus
https://serbiananimalsvoice.com/2017/07/28/spain-eu-the-torment-and-the-death-supported-by-the-eu-each-year-money-for-death-why-we-hate-the-eu/
ΜΗΝ γραφετε βλακειες! Οι συνεντευξεις ΔΕΝ ειναι για να λεμε το μακρυ και το κοντο μας, ουτε για να αμπελοσοφουμε, ουτε για να ΜΗΝ παρει ανασα ο αλλος... (ποσο μαλλον αυτος που κανει τις ερωτησεις).
Προφανως στα προσοντα ενος καλου παρουσιαστη - καποιου που παιρνει συνεντευξη, πρεπει να ειναι και good listener, αλλα ο σκοπος ειναι να γινεται γονιμος διαλογος και να λυνονται αποριες.
Δέν βλέπω να έχετε και μεγάλη πείρα με συνεντεύξεις τηλεόρασης που αφορούν τήν εγκληματικότητα στα ζώα.
Ποιό είναι τό μακρύ καί τό κοντό σε αυτή τή συνέντευξη?
Πού είναι ή αμπελοφιλοσοφία κατά τή δικη σας θεώρηση και στήν συγκεκριμμένη ανταλλαγή απόψεων?
Σε μιά χώρα σάν τήν Ελλάδα που η κακοποίηση τών ζώων έχει καταντήσει εθνικό σπόρ, που τα αδέσποτα έχουν φτάσει τά 2 εκατομμύρια, που οι υπερασπιστές αυτών τών πλασμάτων έχουν λυγίσει από το οικονομικό και ψυχολογικό βάρος τής αδυσώπητης πραγματικότητας, τό θεωρώ επείγουσα αναγκαιότητα να παρουσιαστούν όλα αυτά στά μέσα μαζικής ενημέρωσης με έναν τρόπο αποκλειστικό, σκληρό, ρεαλιστικό, που δέν αφήνει περιθώρια συμβιβασμών και ύπουλων παρεκλήσεων από τό θέμα (κάτι πού προσπάθησε να κάνει ο δημοσιογράφος με τό βίντεο στή Βαλένσια.)
Και συνήθως, τουλάχιστον απο τη δική μου εμπειρία, αυτό το πετυχαίνει καποιος φιλόζωος-καλεσμένος αν δέν επιτρέπει παρεμβάσεις και διακοπές στήν περιγραφή πού κανει.
Γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι υπερασπίζονται τίς επιθυμίες και τίς απαιτήσεις τών ακροατών/τηλεθεατών τους, όχι τών καλεσμένων τους.
Επανέρχομαι λοιπόν στό σχόλιό σας: οι "γόνιμοι διάλογοι" ειναι μία εντελώς θεωρητική απαίτηση γιατί προϋποθέτουν ήθος και παιδεία, κάτι που στήν Ελλάδα λείπει παντελώς.
Οσο για τή λύση αποριών...τουλάχιστον στη δική μου απορία, που λέει: με ποιό τρόπο μπορεί να σταματήσει η εγκληματικότητα απέναντι στά ζώα, βλέπω να ύπάρχει μία καί μόνη λύση:
Ενα θαύμα!
Venus