Ενός κυνηγιού... μύρια έπονται

Αν και κρίσιμη δραστηριότητα για την επιβίωση των ανθρώπων πριν 100.000 χρόνια, το κυνήγι δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από μια βίαιη μορφή αναψυχής που η συντριπτική πλειοψηφία των κυνηγών δεν χρειάζεται για την επιβίωσή της.

Το κυνήγι έχει συμβάλει στην εξαφάνιση πολλών ειδών παγκοσμίως και πολλά ζώα υφίστανται έναν παρατεταμένο και οδυνηρό θάνατο, όταν τραυματίζονται από τους κυνηγούς. Εκτιμάται ότι το 50% των ζώων που πυροβολούνται τραυματίζονται αλλά δεν σκοτώνονται και δεν περισυλλέγονται από τους κυνηγούς. Για παράδειγμα, ένα 20% των αλεπούδων που τραυματίζονται στο κυνήγι πυροβολούνται, ενώ το 10% καταφέρνει να ξεφύγει αλλά υποκύπτει αργότερα. Άλλη μελέτη αναφέρει ότι εκατομμύρια τραυματισμένων παπιών δεν περισυλλέγονται από τους κυνηγούς και καταλήγουν μετά από έναν επώδυνο θάνατο.

Το κυνήγι διαταράσσει τη μετανάστευση και τη χειμερία νάρκη και καταστρέφει οικογένειες και ολόκληρες κοινότητες ζώων. Το άγχος από το οποίο υποφέρουν τα θηρεύσιμα, αλλά και τα μη θηρεύσιμα ζώα, και που προκαλείται από την όλη αναταραχή που δημιουργούν οι κυνηγοί, βλάπτει σοβαρά τις διατροφικές τους συνήθειες, καθιστώντας δύσκολο γι’ αυτά να αποθηκεύουν το λίπος και την ενέργεια που χρειάζονται, για να επιβιώσουν το χειμώνα.

Εδώ και μερικά χρόνια οι κυνηγοί αυτοανακηρύσσονται διαχειριστές της φύσης με τις ευλογίες του κράτους, που επωφελείται εισπράττοντας τα ματωμένα χρήματά τους. Σε πολλές χώρες το κράτος αναλαμβάνει το ίδιο να εξοντώσει τα λεγόμενα «αρπακτικά» (π.χ. μαζική εξόντωση λύκων στην Αλάσκα από ελικόπτερα) προκειμένου οι κυνηγοί να έχουν περισσότερα θηράματα, ενώ στην Ελλάδα οι ίδιοι οι κυνηγετικοί σύλλογοι τοποθετούν δηλητηριασμένα δολώματα για να εξολοθρεύσουν τους φυσικούς εχθρούς αλλά και τα σκυλιά άλλων κυνηγών για να μην κυνηγούν στα μέρη τους. Επιπλέον πολλοί κτηνοτρόφοι δηλητηριάζουν τα κυνηγόσκυλα με αποτέλεσμα να θανατώνονται και πολλά πτωματοφάγα πτηνά και άλλα είδη.

Όμως η φύση δεν χρειάζεται διαχειριστές. Η λεπτή ισορροπία των οικοσυστημάτων εξασφαλίζει την επιβίωσή τους, εάν αυτά παραμείνουν αμετάβλητα από εξωγενείς παρεμβάσεις. Οι φυσικοί εχθροί βοηθούν στη διατήρηση αυτής της ισορροπίας κυνηγώντας μόνο τα πιο αδύναμα και άρρωστα ζώα, ενώ οι κυνηγοί σκοτώνουν οποιοδήποτε ζώο του οποίου το κεφάλι θα ήθελαν να πάρουν ως τρόπαιο, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων και υγιών ζώων που χρειάζονται για να διατηρηθεί ένας ισχυρός πληθυσμός για το είδος τους.

Δεν είναι μόνο ότι το «άθλημα» κυνήγι θέτει σε κίνδυνο την ισορροπία της φύσης αλλά δημιουργεί κι άλλα προβλήματα. Για παράδειγμα, η απελευθέρωση των εκτρεφόμενων ειδών με σκοπό τη θήρευσή τους συμβάλλει στην εξάπλωση των παθήσεων, που αυτά αναπτύσσουν στην κατάσταση αιχμαλωσίας μολύνοντας έτσι τα ενδημικά είδη.

Επίσης το κυνήγι προκαλεί πολλά ατυχήματα, που έχουν θύματα είτε μη θηρεύσιμα είδη, είτε ακόμα και ανθρώπους. Τα λιγοστά κέντρα περίθαλψης άγριων ζώων, που δραστηριοποιούνται στη χώρα, βρίθουν από χρυσαετούς, μαυρογύπες, νανόκυκνους, γερακίνες, μπούφους κ.τ.λ. που συνεχώς καταφθάνουν εκεί τραυματισμένα.

Όμως το κακό δεν σταματά εδώ. Πολλά από τα σκυλιά που χρησιμοποιούνται στο κυνήγι κρατούνται διαρκώς αλυσοδεμένα, δεν έχουν επαρκή κτηνιατρική κάλυψη και σήμανση, είναι σκελετωμένα, μεταφέρονται μέσα σε σκοτεινά και μικρά κουτιά στις κυνηγετικές τοποθεσίες, ενώ πολλά χάνονται κατά τη διάρκεια του κυνηγιού ή εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους μετά τη λήξη του «σπορ» και αφήνονται να πεθάνουν από λιμό.

Με αφορμή την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου 2011-2012, η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων και η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία καλούν την πολιτεία να αρχίσει επιτέλους να αντιμετωπίζει όλα αυτά τα προβλήματα λαμβάνοντας άμεσα μέτρα προστασίας της άγριας ζωής σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συμβάσεις που έχει υπογράψει και να αρχίσει να βάζει στην πολιτική της ατζέντα την άμεση και οριστική κατάργηση του κυνηγιού.

Διαβάστε επίσης: