Του Ιωσήφ Μποτετζάγια*
«Αν θες να έχεις έναν φίλο στην Ουάσιγκτον, πάρε ένα σκύλο». Σύμφωνα με το θρύλο, αυτή η κυνική (κυριολεκτικά) παρατήρηση ανήκει στον πρόεδρο των Η.Π.Α. Χάρυ Τρούμαν (Harry Truman). Κατά πάσα πιθανότητα, ο Τρούμαν ποτέ δεν έκανε αυτή τη δήλωση, και σίγουρα δεν ήταν ο άνθρωπος που ήθελε να έχει κατοικίδιο. Όταν, το 1948, μια ψηφοφόρος του τού έστειλε ένα γλυκύτατο κουτάβι, τον Φέλλερ, ο Τρούμαν το έδωσε στο γιατρό του, προκαλώντας την οργή των Αμερικανών ψηφοφόρων.
Ο Feller (Φέλλερ), το κουταβάκι που δεν κράτησε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρυ Τρούμαν.
Δεν υπήρξε πρόεδρος των Η.Π.Α. μετά τον Τρούμαν που να μην είχε κατοικίδιο σκυλί, αλλά η ιστορία ξεκινά πολύ νωρίτερα, με τον δεύτερο πρόεδρο, τον Κουίνσυ Άνταμς – τον πρώτο που χρησιμοποίησε τον Λευκό Οίκο – και είχε ένα κατοικίδιο σκύλο με το άκρως περίεργο όνομα... Σατανάς! Η εμμονή των Αμερικανών πολιτικών με τα σκυλιά δεν είναι απλώς αποτέλεσμα φιλοζωίας. Οι τρεις τελευταίοι Αμερικανοί πρόεδροι απέκτησαν σκυλιά μετά την εκλογή τους – και προς το παρόν αναμένουμε την απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος δεν έχει ακόμα κατοικίδιο.
O πρόεδρος Λίντον Τζόνσον, «τραγουδά» μαζί με την Γιούκι - ένα ημίαιμο αδέσποτο που υιοθέτησε - στον Λευκό Οίκο, παρουσία του πρέσβη του Ηνωμένου Βασιλείου (1968).
Ήταν, λοιπόν, όλοι οι πρόεδροι των Η.Π.Α. πραγματικά φιλόζωοι και ειδικά κυνόφιλοι; Πιθανόν. Αλλά, με την ολοένα και αυξανόμενη αγάπη των απλών πολιτών για τα κατοικίδια, η κατοχή ενός κατοικίδιου σκυλιού είναι και ένα πολιτικό μήνυμα ότι ο ηγέτης μας είναι «ένας-από-εμάς», ένας απλός άνθρωπος που απολαμβάνει την συντροφιά ενός τετράποδου γλυκύτατου πλάσματος.
Η «οικογενειακή» φωτογραφία του προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, με σύζυγο, παιδιά και σκυλιά (τον Μπο -ασπρόμαυρος- και τη Σάνυ) (2015).
Αν και πολλοί πρόεδροι των Η.Π.Α. χρησιμοποίησαν τα σκυλιά τους για πολιτικούς σκοπούς, αυτός που το έκανε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το σκύλο του για (να σώσει) την πολιτική του καριέρα ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον. Το 1952, ο τότε γερουσιαστής της Καλιφόρνιας, Νίξον, ήταν ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την αντιπροεδρία των Η.Π.Α., υπό την ηγεσία του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, έγινε γνωστό ότι υπήρχε ένα Ταμείο όπου υποστηρικτές του Νίξον μπορούσαν να κάνουν (ανώνυμες) δωρεές για την κάλυψη των εξόδων της προεκλογικής του εκστρατείας. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου Ταμείου δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο, κρυφό, ή παράνομο: το ίδιο το επιτελείο του Νίξον είχε παραδεχθεί την ύπαρξή του και είχε δημοσιοποιήσει όλα τα διαθέσιμα στοιχεία. Το γεγονός, όμως, ότι οι δωρεές ήταν ανώνυμες καθώς και ότι ο Νίξον είχε κάνει σημαία της εκστρατείας του τη «διαφάνεια» και τη «σύγκρουση με το οικονομικό κατεστημένο», έδωσαν στα Μ.Μ.Ε. τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν την ειλικρίνεια του υποψήφιου αντιπροέδρου.
Η εφημερίδα New York Post κυκλοφόρησε με τίτλο «Μυστικό Ταμείο Πλουσίων Επιτρέπει στον Νίξον να Έχει μια Ζωή που Δεν Δικαιολογείται από τον Μισθό Του» και μέσα σε ελάχιστες μέρες όλα τα Μ.Μ.Ε. των Η.Π.Α., οι πολιτικοί του αντίπαλοι αλλά και εκατοντάδες ψηφοφόρων απαιτούσαν την απόσυρση από την προεδρική κούρσα ενός υποψηφίου «που λαδωνόταν από εκατομμυριούχους» – ενώ και ο ίδιος ο Αϊζενχάουερ άρχισε να σκέφτεται την πιθανότητα να τον αποκηρύξει.
Ο Νίξον κατάλαβε ότι όλα πλέον κρέμονταν από μια κλωστή και στις 23 Σεπτεμβρίου 1952 έδωσε μια τηλεοπτική ομιλία για να παρουσιάσει στον αμερικανικό λαό τη θέση του σχετικά με το φημολογούμενο σκάνδαλο.
O Ρίτσαρντ Νίξον κατά την κρίσιμη τηλεοπτική του ομιλία προς τους Αμερικανούς πολίτες το 1952.
Κατά την τηλεοπτική ομιλία του στις 23 Σεπτεμβρίου 1952, ο Νίξον τόνισε ότι ούτε ένα σεντ από τις δωρεές στο – σε όλους γνωστό – Ταμείο του δεν χρησιμοποιήθηκε για προσωπικά του έξοδα, αλλά όλα δαπανήθηκαν αυστηρά για τις προεκλογικές ανάγκες. Ποτέ δεν δέχθηκε προσωπικά δώρα από τους υποστηρικτές του ως αντάλλαγμα, ή με την προσδοκία, κάποιων διευκολύνσεων, ενώ ο ίδιος και η οικογένειά του ζούσαν όπως η μέση αμερικανική οικογένεια, «με μετριοπάθεια… αλλά με την ικανοποίηση ότι κάθε δεκάρα που βγάζουμε την κερδίσαμε τίμια».
«Αλλά νομίζω ότι πρέπει να σας πω και κάτι επιπλέον, γιατί αν δεν σας το πω μάλλον θα με κατηγορήσουν και γι’ αυτό. Όντως λάβαμε κάτι, ένα δώρο, μετά την επιλογή [του Νίξον ως υποψήφιου αντιπροέδρου]. Κάποιος από το Τέξας άκουσε την [σύζυγο του Νίξον] Πατ να αναφέρει στο ραδιόφωνο ότι οι δύο κόρες μας θα ήθελαν ένα σκύλο. Και, είτε το πιστεύετε είτε όχι, μια μέρα πριν ξεκινήσουμε αυτή την προεκλογική εκστρατεία λάβαμε ένα μήνυμα από το ταχυδρομείο ότι είχαμε ένα δέμα. Πήγαμε να το παραλάβουμε - και ξέρετε τι ήταν;
Ήταν ένα μικρό θηλυκό κόκερ σπάνιελ, μέσα σε ένα καλάθι, που μας το είχε στείλει αυτός ο άνθρωπος από το Τέξας. Είχε μαύρες και άσπρες βούλες. Και η κορούλα μας, η Τρίσια που είναι 6 ετών, το ονόμασε Τσέκερς [= ‘Ντάμα’ στην κυριολεξία, λόγω της ασπρόμαυρης γούνας του σκυλιού]. Και, ξέρετε, τα παιδιά μας, όπως όλα τα παιδιά, αγαπάνε το σκυλί. Γι’ αυτό θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής, ότι άσχετα με το τι θα πουν κάποιοι εμείς θα το κρατήσουμε».
Η ομιλία του Νίξον προκάλεσε ένα κύμα δημόσιας υποστήριξης. Εκατομμύρια τηλεγραφήματα και γράμματα πολιτών έφτασαν στο αρχηγείο των Ρεπουμπλικανών, εκφράζοντας την εμπιστοσύνη τους στον Νίξον ενώ η Τσέκερς έλαβε τόσο φαγητό που θα της έφτανε για ένα χρόνο καθώς και εκατοντάδες κολάρα, λουριά και παιχνίδια. Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε τι βαθμό η αναφορά στη σκυλίτσα κατά την ομιλία συνεισέφερε στην αλλαγή της δημόσιας εικόνας του Νίξον. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο λόγος του έμεινε στην ιστορία με τον τίτλο «Η Ομιλία της Τσέκερς», και δύο μήνες αργότερα ο Νίξον γινόταν και επίσημα αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. Το 1968, θα εκλεγόταν εν τέλει και πρόεδρος των Η.Π.Α.
Η οικογένεια Νίξον το 1953 σε διακοπές μαζί με την Τσέκερς.
*Ο Ιωσήφ Μποτετζάγιας είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, πρόεδρος του Συλλόγου Μέριμνας Απροστάτευτων Ζώων «Η ΚΙΒΩΤΟΣ Μυτιλήνης» και συνεργάτης του www.zoosos.gr. Tο απόσπασμα αποτελεί μέρος της έρευνας του για το υπό έκδοση βιβλίο του από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια».
Αρχική Φωτογραφία: Ο Ρίτσαρντ Νίξον με την Τσέκερς, λίγες εβδομάδες μετά την περίφημη, ομώνυμη ομιλία.
Διαβάστε επίσης:
Η προστασία των αδύναμων & των βασανισμένων δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε δίποδα & τετράποδα ζώα
Ο Bernard δεν άκουσε τις κραυγές πόνου δεκάδων χιλιάδων σκύλων που βασάνισε με κάθε δυνατό τρόπο
«...ἀπό τῶν κρεῶν αὐτῶν οὐ φάγεσθε»; Τρώγοντας τα σκυλιά
Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε να σας ενημερώνουμε για όσα συμβαίνουν στα ζώα στην Ελλάδα ενισχύοντας το www.zoosos.gr
