Του Νίκου Στάμου*
Συμμετέχω εθελοντικά στο επιτυχημένο πρόγραμμα «Συμβιώνω με τα Ζώα γύρω μου», της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας που απευθύνεται κυρίως στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μετά από το σεμινάριο εκπαίδευσής μου από την χαρισματική δημιουργό του, ψυχολόγο κα Μελίτα Λαζαράτου η οποία είναι υπεύθυνη του προγράμματος και την έγκρισή του από το Υπουργείο Παιδείας, ήρθε η στιγμή της πρώτης μου παρουσίασης στις 19/11/2013.
Ο διευθυντής του 10ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αθηνών (Μαράσλειου), κος Κασσιανός Παναγιώτης που είχε και την πρωτοβουλία να μας καλέσει ώστε να παρουσιάσουμε στους 38 μαθητές του σχολείου του το πρόγραμμα, γνωρίζοντας την θεραπευτική ιδιότητα των ζώων στην επαφή τους με τον άνθρωπο, με υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό.
Κι εγώ ενθουσιάστηκα εξ ίσου με αυτόν τον δραστήριο και γελαστό διευθυντή, με το να τον βλέπω μόνο του να διαμορφώνει το χώρο για την παρουσίαση, να μεταφέρει τις καρέκλες, να φέρνει την σκάλα για να καλύψει με χαρτόνια τα ψηλά παράθυρα της αίθουσας για να μειώσει τον φωτισμό, να μιλά και να του μιλούν τα παιδιά με τόση αγάπη και σεβασμό.
Τα παιδιά χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στην πρώτη ομάδα που ήταν και τα περισσότερα παιδιά, δεν υπήρχαν μαθητές με προβλήματα ομιλίας και επικοινωνίας.
Αν και ο διευθυντής επιθυμούσε να έχω μαζί μου ένα ζώο με το οποίο θα έρχονταν τα παιδιά σε άμεση επαφή, το αναβάλλαμε για μια άλλη μας συνάντηση και πήγα έχοντας μαζί μου μια muppet κούκλα σκύλο που έφτιαξα για τους μικρούς μαθητές, που ανοιγόκλεινε το γελαστό του στόμα και είχε πολύ απαλό ύφασμα για τρίχωμα.
Ένα προς ένα πλησίασα το κάθε παιδί και το ρώτησα αν ήθελε να το χαϊδέψει. Δύο τρία παιδιά, άπλωσαν το χέρι τους επιφυλακτικά αφού με ρώτησαν αν δαγκώνει. Δύο άλλα έβαλαν τα κλάματα με το που πλησίασα και αρνήθηκαν να το αγγίξουν, ενώ τα περισσότερα το χάρηκαν και γέλασαν πολύ.
Μετά άρχισα την παρουσίαση με τη προβολή των διαφανειών, ζητώντας την ενεργό συμμετοχή τους, η οποία ήταν τόσο ζωηρή που έπρεπε να τους ζητώ να τους δίνω εγώ το λόγο και να μην σηκώνονται για να μου δείχνουν στην οθόνη.
Η προβολή ενός μικρού βίντεο με cartoon που έδειχνε πώς κάποια ζώα βρέθηκαν αδέσποτα στο δρόμο, τα καθήλωσε. Στο τέλος της παρουσίασης κάναμε κι ένα μουσικοκινητικό παιχνίδι μίμησης διαφόρων ζώων, που άρεσε στα παιδιά, αλλά θα μπορούσε να πάει καλύτερα αν είχαμε άνεση χρόνου. Αλλά ήδη είχα υπερβεί (χωρίς να το καταλάβω πόσο γρήγορα πέρασε) κατά μισή ώρα τον χρόνο που υπολόγιζα.
Μέχρι την επόμενη παρουσίαση στην δεύτερη ομάδα, βγήκα για μια βόλτα στο προαύλιο του σχολείου. Το Μαράσλειο είναι ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα όπου συνυπάρχει το Ειδικό σχολείο με άλλα τρία Πειραματικά Δημοτικά.
Παιδιά που ήταν πριν στην παρουσίαση, με σταματούσαν, με έπιαναν από το χέρι, με ρωτούσαν πότε θα ξαναπάω στο σχολείο τους, πότε θα τους φέρω ένα σκύλο και μου έδειχναν που θα μπορούσαν να έχουν ένα σκύλο μόνιμα στο σχολείο τους.
Ήρθε η ώρα για την δεύτερη παρουσίαση στα παιδιά με Αυτισμό.
Γύρισα πίσω και τα περίμενα έξω από την πόρτα της αίθουσας. Αυτά έρχονταν με την συνοδεία των δασκάλων τους. Ένα από αυτά που το κρατάει από το χέρι μια δασκάλα, ερχόμενο, μου τραβάει μια κλωτσιά στο γόνατο, που ευτυχώς δεν με πόνεσε, με ξάφνιασε όμως. Που να το περιμένω; Η δασκάλα του που προσπάθησε να το συγκρατήσει, έφαγε κι αυτή δυο χαστούκια.
Άρχισα την γνωριμία μου μαζί τους με την κούκλα σκύλο κι αυτή έκανε πάλι το θαύμα της. Ακόμη και το παιδί που πριν με είχε κλωτσήσει, δεν αντέδρασε βίαια ξανά. Όλα χάιδεψαν τον σκύλο. Κάποια λίγο πιο άγαρμπα, τραβώντας του τη μύτη.
Κάποιο ξεκαρδίστηκε στα γέλια βάζοντας το χέρι του στο στόμα του σκύλου κι εγώ να προσποιούμαι ότι πάει να του το αρπάξει. Απλοποίησα όσο μπορούσα την παρουσίαση σε αυτά τα παιδιά μιας και μόνο ένα παιδί είχε τη δυνατότητα να μιλήσει κάπως καθαρά και αποχαιρετώντας τα, όπως έβγαιναν από την αίθουσα, ένα αγοράκι με τράβηξε προς τα κάτω, και μου έδωσε αυθόρμητα από ένα ζεστό φιλί στα μάγουλα.
Στο πρώτο δεν πρόλαβα να ανταποκριθώ. Στο δεύτερο, το φίλησα κι εγώ. Με συγκίνησε πολύ η πρώτη μου επαφή με τόσο νεαρούς μαθητές. Με άγγιζαν, τους άγγιζα, τους χάιδεψα στο κεφάλι και στον ώμο, λες και γνωριζόμασταν από καιρό.
Ήμουν τόσα χρόνια στα ΕΠΑ.Λ. με έφηβους μαθητές και μαθήτριες, όπου πάντα στις χειρονομίες μου ήμουν συγκρατημένος. Άντε να τράβαγα που και που κανένα κοτσιδάκι ή καμιά τούφα από τα μαλλιά τους ή να τους χτυπήσω ελαφρά στο κεφάλι, έτσι για να τους πειράξω και να τους κάνω να γελάσουν, προσεκτικός πάντα για να μην τυχόν παρεξηγηθώ.
Πάντα θα θυμάμαι αυτήν την πρώτη μου παρουσίαση. Δεν μπορώ να ξέρω αν κατάφερα να προσφέρω κάτι καινούριο στα παιδιά αυτά του Ειδικού Σχολείου. Ξέρω μόνο τι εισέπραξα εγώ. Που μου φαίνονται ανεκτίμητα.
Τυχεροί οι δάσκαλοι τους, τυχεροί οι γονείς τους, που έχουν παιδιά που μεγαλώνοντας δεν θα χάσουν την παιδικότητά τους και δεν θα σκληρύνει η καρδιά τους, τυχερός κι εγώ που μου δίνεται η ευκαιρία μέσω της Π.Φ.Π.Ο. και του προγράμματος, να μου ανοίγονται οι πόρτες τόσων σχολείων με μικρούς μαθητές, αγνές ψυχούλες.
Μετά από αυτή μου την εμπειρία και περιμένοντας την επόμενη που θα είναι σε ένα νηπιαγωγείο στην Αγία Βαρβάρα, αναρωτιέμαι μήπως εκείνη την «άλλη κλωτσιά» που έφαγα από τον Υπουργό Παιδείας τον κο Αρβανιτόπουλο και τους συγκυβερνώντες χωρίς να φταίω και χωρίς να την αξίζω μιας και εργάστηκα περισσότερο από κάθε άλλο συνάδελφο του σχολείου μου τη προηγούμενη σχολική χρονιά (ολόκληρο ωριαίο ντοκιμαντέρ «οι Φίλοι μας τα Ζώα» γύρισα με τους μαθητές μου και μόλις τον προηγούμενο μήνα είχαμε παρουσιάσει στο κοινό) και βρέθηκα σε διαθεσιμότητα και οδεύω προς απόλυση παρά τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις τους ότι θα μας τοποθετήσουν σε άλλες δομές της εκπαίδευσης, αυτή λοιπόν την κλωτσιά μήπως δεν χρειάζεται να την ανταποδώσω ούτε σε αυτόν ούτε σε όλους όσους είναι πραγματικά για κλωτσιές στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά αντιθέτως να του στείλω ένα κουτί γλυκά στο γραφείο του, γιατί μπορεί να μου έκλεισε παράνομα την πόρτα στα Επαγγελματικά Λύκεια, αλλά με ώθησε και μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω τι πραγματικά με κάνει ευτυχισμένο και χώρους με μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή.
Όσο για το θέμα του βιοπορισμού μου, θα κάνω κι εγώ το σκατό μου παξιμάδι, όπως έχουν καταντήσει να κάνουν οι φτωχοί βουλευτές μας, μετά από τόοοσες μειώσεις του μισθού τους, όπως είχε το θράσος να ξεστομίσει χωρίς να ντρέπεται, δημόσια, στην τηλεόραση ο «βολευτής» της Νέας Δημοκρατίας κος Δάνης Τζαμτζής που όπως προκύπτει από τα στοιχεία για τον προϋπολογισμό της Βουλής το 2014, οι βουλευτές δεν υφίστανται ούτε μία περικοπή στα έσοδά τους, που ξεπερνούν τα 6.000 ευρώ καθαρά, την ώρα που ολόκληρες οικογένειες προσπαθούν να επιβιώσουν με 500 ευρώ ή λιγότερα ή και με το τίποτα. Αλλά ας δώσω τόπο στην οργή! Ανέλαβα να παρουσιάζω το πρόγραμμα «Συμβιώνω με τα Ζώα γύρω μου»! Πρέπει οπότε να μάθω πρώτος εγώ, να Συμβιώνω με αυτά τα Ζώα αλλά και με αυτά που τους ψηφίζουνε.
*Ο Νίκος Στάμου είναι εκπαιδευτικός (ΠΕ18.26 γραφίστα) σε διαθεσιμότητα και έστειλε την επιστολή αυτή στην Π.Φ.Π.Ο. για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της «Συμβιώνω Με Τα Ζώα Γύρω Μου».
Διαβάστε επίσης:
7.950 μαθητές διδάχθηκαν πώς να συμβιώνουν με τα ζώα γύρω τους
Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε να σας ενημερώνουμε για όσα συμβαίνουν στα ζώα στην Ελλάδα ενισχύοντας το www.zoosos.gr
