«Nαι, αλλά για τους ανθρώπους δεν λέτε κάτι»

Της Φαίης Λιάρα*

Όποτε βγαίνει στη δημοσιότητα κάποιο θέμα που αφορά τα ζώα, εμφανίζονται πάντα διάφοροι οι οποίοι με δήθεν ανθρωπιστικό ενδιαφέρον μας εγκαλούν να νοιαστούμε για ανθρώπους. Αρχικά να πούμε ότι έχουν παρουσιάσει μια κάποια πρόοδο, διότι πλέον νιώθουν την ανάγκη να ενημερώσουν πρώτα ότι αγαπάνε τα ζωάκια, αλίμονο, πριν προσθέσουν το ΑΛΛΑ.

Κάποτε αυτό δεν ήταν απαραίτητο, περνούσαν απλά στην επίθεση λέγοντας ότι παιδιά πεινάνε, άστεγοι βασανίζονται και τα λοιπά, αλλά εμείς κοιτάζουμε σκυλιά, γατιά, αγελάδες, κότες. Άρα αν θέλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα, άνθρωποι που θεωρούν τα ζώα κατώτερες και ασήμαντες υπάρξεις, μέσα παραγωγής στην υπηρεσία του ανθρώπου και τους φιλόζωους βαριεστημένους μεγαλοαστούς που δεν έχουν τι να κάνουν τα αμύθητα πλούτη τους, αναγκάζονται πλέον να προσθέσουν ένα θετικό στοιχείο πριν το ΑΛΛΑ.

Τα νούμερα της εκμετάλλευσης των ζώων ζαλίζουν. Περισσότερα από 70 δισ. ζώα στη βιομηχανική κτηνοτροφία, 200 δισεκατομμύρια ψάρια εκτροφείων, 10.000 εκτροφεία σκυλιών και γατιών μόνο στις Η.Π.Α., δηλαδή προϊόντα εμπορίου, εκατοντάδες εκατομμύρια ζώα πετσοκόβονται για πειράματα, γουνοφόρα, ζωολογικοί κήποι, στόχοι στο χόμπι ανθρώπων που ηδονίζονται να σκοτώνουν, οι κυνηγοί, εκατομμύρια αδέσποτα άρρωστα, πεινασμένα, εξαθλιωμένα, άγνωστο πόσα αλυσοδεμένα σε αυλές, ταράτσες, κρεμασμένα γιατί δεν δούλεψαν καλά, φόλες, κλωτσιές.....θα μπορούσε κάποιος να μιλάει με τις ώρες για το τεράστιο Άουσβιτς που είναι για τα ζώα ο πλανήτης μας.

Η οργή του κόσμου λοιπόν είναι κάτι παραπάνω από κατανοητή και οι ειδήσεις που αφορούν τα ζώα είναι σταγόνα στον ωκεανό αν σκεφτεί κάποιος το μέγεθος της φρίκης. Θα περίμενε κάποιος ότι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως νοιάζονται για τη δικαιοσύνη θα πρωτοπορούσαν στο πλευρό όλων αυτών των θυμάτων ή έστω αυτών που ζούνε και υποφέρουν μπροστά στα πόδια τους. Μπροστά στο σπίτι τους.

Όμως όχι απλά απουσιάζει σκανδαλωδώς από τις διεκδικήσεις για τα δικαιώματα των ζώων αυτό που αποκαλούμε Αριστερά (διαφόρων αποχρώσεων), αλλά τα μέλη και οι ψηφοφόροι της πρωτοστατούν συχνά στις επιθέσεις στο διαδίκτυο ενάντια σε φιλόζωους χρησιμοποιώντας για τα ζώα, ψευτοδιλήμματα που χρησιμοποιεί ο καπιταλισμός τόσα χρόνια.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει «για τους Έλληνες γιατί δεν λέτε κάτι αλλά μόνο για μετανάστες», «εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά...» «οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονται για τα χάλια του ιδιωτικού τομέα» κ.τ.λ. Έχουμε λοιπόν και τα «εγώ αγαπάω τα ζώα, ΑΛΛΑ...» όπως και «πρώτα ο άνθρωπος και μετά τα ζώα» κ.τ.λ.

Αυτό δηλαδή που αποκαλούμε διαίρει και βασίλευε. Ουσιαστικά στοχοποιούν τα ζώα και τους ανθρώπους που τα υπερασπίζονται για τα προβλήματα της ανθρωπότητας, αντί να δούνε έναν σύμμαχο που μιλάει ενάντια στην αδικία.

Στη χώρα μας υπάρχουν εκατομμύρια αδέσποτα και άγνωστος αριθμός ζώων που περνάνε μια μαρτυρική ζωή ως ζώα εργασίας. Αυτά τα έχουν φορτωθεί στην πλάτη τους κυριολεκτικά οι απλοί πολίτες. Από ηλικιωμένους που με τα ψίχουλα της σύνταξης θα αγοράσουν καμία κονσέρβα, μέχρι ανθρώπους που κάνουν δυο δουλειές, που έχουν ξεχάσει τι θα πει κανονική ζωή, λίγες μέρες διακοπές έστω και στο χωριό ή στο ελεύθερο κάμπινγκ γιατί την αφιέρωσαν στα αμέτρητα αυτά πλάσματα που είναι ατελείωτα και κυρίως τελείως παρατημένα από το κράτος.

Τα έξοδα είναι τεράστια, το ενδιαφέρον όμως του κόσμου και η οργή για τις κακοποιήσεις επίσης τεράστια. Έκπληκτοι ανακαλύπτουν όσοι μας εγκαλούν να «ταΐσουμε κανένα παιδάκι» πόσοι πολλοί είναι όσοι ενδιαφέρονται. Εξίσου σοκαριστικό είναι το πόση ελάχιστη επαφή έχουν με την πραγματική κοινωνία και δεν έχουν αντιληφθεί ότι σε κάθε περιοχή σχεδόν έχει στηθεί ένα δίκτυο αλληλεγγύης από ανθρώπους που δεν μένουν στα λόγια αλλά οργανώθηκαν για να φροντίσουν από το υστέρημά τους αυτούς που υποφέρουν μπροστά στα πόδια τους και δεν έχουν από το κράτος ούτε τα υποτυπώδη που έχουν οι άνθρωποι.

Έκαναν δηλαδή πράξη αυτό που μας καλούν οι «ανθρωπιστές» να κάνουμε. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Ενώ λοιπόν υπάρχει όλη αυτή η κατάσταση στην κοινωνία, ανακαλύπτεις ότι η Αριστερά δεν συμμετέχει πουθενά, κάποιες φορές ζει ακόμα με το κλισέ της πάμπλουτης βαριεστημένης αστής που φροντίζει ζώα. Αντί να συγκρουστεί και να δείξει τον δρόμο σε κυνηγούς και κτηνοτρόφους που κακοποιούν τα ζώα τους, υποχωρεί στις απαιτήσεις τους.

Έλλειψη ταξικής συνείδησης, έλλειψη ενδιαφέροντος για εργασιακά δικαιώματα και εργατικές διεκδικήσεις, άγνοια για τις αιτίες του ατομισμού και της εκμετάλλευσης υπάρχουν στον λαό, στον κόσμο της εργασίας γενικότερα, δεν αφορά μόνο τους φιλόζωους. Κι όμως παρατηρείται μια ιδιαίτερη «λύσσα» θα έλεγε κανείς και απαίτηση από αυτούς. Δηλαδή οι άνθρωποι που νοιάζονται τους κατώτερους των κατώτερων και κάνουν θυσίες μεγαλειώδεις και το εννοώ αυτό, δεν έχουν προοπτική και έχουν όσοι διασκεδάζουν σκοτώνοντας ζώα, όσοι δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό τους;

Δεν θέλω να σκεφτώ ότι η βαρβαρότητα έχει ποτίσει τόσο βαθιά ώστε βλέπουμε τον εχθρό στον αμέσως κατώτερό μας και στον διαφορετικό.

Από τις αστικές ιδεολογίες και τα αστικά κόμματα δεν περιμένουμε εννοείται τίποτα, είναι τραγικό να επιτρέπουμε με την απουσία μας σε όσους ευθύνονται για τη βαρβαρότητα να εμφανίζονται ως σωτήρες.

Όμως από όλους εκείνους που επικαλούνται και ονειρεύονται μία άλλη κοινωνία από αυτήν που ζούμε για την οποία ασφαλώς και δεν ευθύνονται οι ίδιοι για το πώς είναι, από εκείνους που λένε και αγωνίζονται στην πράξη για έναν άλλον κόσμο από αυτόν τον ανυπόφορο για ανθρώπους και ζώα στον πλανήτη, οι προσδοκίες, οι απαιτήσεις και τελικά οι ανάγκες είναι διαφορετικές.

Γιατί η θέση τους οφείλει να είναι δίπλα στον ανίσχυρο και τον αδύναμο και αυτόν που δίνει μάχες για αυτούς. Χωρίς ΑΛΛΑ.

*Η Φαίη Λιάρα είναι καθηγήτρια Γερμανικών.