Ντ. Τσελεπή: Απολύτως φυσιολογικός ο θρήνος και το πένθος όταν το ζώο μας πεθάνει (ηχητικό)

Οι δεσμοί αγάπης και αφοσίωσης που αναπτύσσονται μεταξύ ανθρώπων και ζώων, ιδίως προς τα σκυλιά και τα γατιά, είναι συχνά αντίστοιχοι με ό,τι νιώθουμε για μέλη του είδους μας και η απώλεια τους μας οδηγεί στον θρήνο, στη θλίψη, στο πένθος.

Πολλοί είναι εκείνοι που είτε κρύβουν την τόσο μεγάλη λύπη τους αντιλαμβανόμενοι ότι ο περίγυρος τους δεν τους κατανοεί ή ότι δεν καταλαβαίνει τι σήμαινε γι’ αυτούς ένα ζώο που χάθηκε με το οποίο μπορεί να συμβίωναν για περίπου μια 15ετία, περισσότερο ή και λιγότερο.

Η Ντίνα Τσελεπή, ψυχολόγος διευθύντρια στο συμβουλευτικό κέντρο της Μέριμνας Θεσσαλονίκης μίλησε στις 13 Νοεμβρίου στον 105,5 Στο Κόκκινο και στο «Ζωντανά στον Αέρα» για τον θρήνο εξαιτίας της απώλειας, όχι μόνο εξαιτίας της φυσικής απουσίας του ζώου αλλά και της σχέσης που είχαμε αναπτύξει μαζί του.

Η κα Τσελεπή εξήγησε στην Ελένη Ηλιοπούλου πως πρόκειται για αυτό που επιστήμονες χαρακτηρίζουν ως «παραγνωρισμένο θρήνο» καθώς ο κοινωνικός περίγυρος δεν τον αναγνωρίζει και ουσιαστικά είναι σαν να μην τον επιτρέπει να εκδηλωθεί γι’ αυτό και κρυβόμαστε όταν μας συμβαίνει.

Συχνά μάλιστα όσοι δεν καταλαβαίνουν τι νιώθουμε σχολιάζουν αυτό που βιώνουμε με τρόπο που μόνο βοηθητικός δεν είναι. Πολλοί έχουμε ακούσει το «εδώ χάνονται άνθρωποι! Είναι δυνατόν να κλαις για το σκυλί/τη γάτα;». Αυτό, όπως εξήγησε η κα Τσελεπή, περιορίζει τη δυνατότητα των ανθρώπων να μπορούν να μοιραστούν τον πόνο τους. Μάλιστα κάποιοι συνάνθρωποι μας φτάνουν στο σημείο να μην αναγνωρίζουν οι ίδιοι στον εαυτό τους το δικαίωμα να θρηνήσει.

Πρόκειται όμως για ουσιαστική, σημαντική απώλεια για τον άνθρωπο που έχασε το ζώο του, δεν χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις, έχουμε δικαίωμα να θρηνήσουμε, να εκδηλώσουμε τι νιώθουμε ακόμα και αν ο περίγυρος μας το θεωρεί παράλογο ή και ανεπίτρεπτο και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ της απώλειας ενός ανθρώπου και ενός ζώου.

Ακούστε εδώ το «Ζωντανά στον Αέρα»: