Ο Πρίγκιπας – Γάτος της Αθηνάς Τ. σας περιμένει στο «Αγγέλων Βήμα»

Η Ρεγγίνα Αργυράκη καθηγήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. – ευρέως γνωστή για τη φιλοζωική της δράση – μας συστήνει το εικαστικό έργο της μαθήτριας της Αθηνάς Τ. και μας προτείνει να το παρακολουθήσουμε και να το μελετήσουμε στον χώρο του «Αγγέλων Βήμα» (Σατωβριάνδου 36, Αθήνα, τηλέφωνο: 2105242211) από αυτήν την Πέμπτη 1 Μαρτίου. Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Η αστική τάξη πάει στον παράδεισο» και εγκαινιάζεται στις 20:30.

Η κα Αργυράκη μιλώντας για το έργο της ζωγράφου, αναφέρεται στον ζωομορφισμό, στα στερεότυπα, στους συμβολισμούς, στην ειρωνεία, στις τεχνικές, και στο πώς μια μάχη με τον θάνατο σε στρέφει στην τέχνη, αν βγεις από αυτήν νικητής! Συγκεκριμένα τονίζει: «Η Αθηνά Τ. είναι μία ενδιαφέρουσα ζωγράφος και συγγραφέας με διακρίσεις, που κάνει πρόδηλη την εικαστική της παρουσία ήδη από την δεκαετία του '90. Σπούδασε την τέχνη της στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με δασκάλους τον Σκυλογγιάνη και τον Μοπταράκο.

Η υπό συζήτησιν έκθεση έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για δύο λόγους. Αφ' ενός επειδή ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα σε μοντερνικές και μεταμοντερνικές προτάσεις ειρωνείας. Αφ' ετέρου γιατί η έντονα συμβολοποιητική αφήγηση στηρίζεται πάνω σε μεγάλη σχεδιαστική βεβαιότητα και μελετημένη ποσότητα αφαίρεσης της αναγνωρισιμότητας.

Τα μοντερνικά στοιχεία εντοπίζονται στη διαρρύθμιση του βάθους, που συχνά αυτοαναιρείται, σε δείκτες όπως τα επιζωγραφισμένα μοτίβα του εμπριμέ καμβά και τα κενά πρόσωπα. Η μεταμοντερνική ειρωνεία εμπεριέχεται, στις ψεύτικες κλασσικές κορνίζες, που υπενθυμίζουν πρότερες συμβάσεις γούστου και στις επικολλήσεις υφασμάτων με νεοροκοκό αντίληψη και ελαφρότητα, που ωστόσο ποτέ δεν καταλήγουν διακοσμητικές.

Η αφήγηση αντιστρέφει έναν γνωστό ψυχαναλυτικό μύθο: η έφηβη Κοκκινοσκουφίτα συναντά τον ώριμο αρσενικό κακό Λύκο. Εδώ η ώριμη γυναίκα ασκεί τον λαμπερό ερωτισμό της στον νεαρό Πρίγκιπα - Γάτο. Το περιβάλλον είναι μία Αστική Τάξη εκλεπτυσμένη, που ακούει μουσική δωματίου και παίρνει το τσάι της, καθώς εξαφανίζεται σαρωμένη από την Κρίση της Δύσης και τον θάνατο του Διαφωτισμού που την γέννησε.

Μόνιμο μοτίβο ένα μωβ Βιολοντσέλο, παλιός συμβολισμός του γυναικείου σώματος στις εικαστικές συντεχνίες. Ένα γυναικείο σώμα, που συνεχίζει να παράγει μουσική, ακόμα κι όταν το στοχεύει η ηλικία, η ασθένεια, η κόπωση ή η διάλυση του γνωστού κόσμου και του γνωστού ρόλου της Γυναίκας.

Η ζωγράφος ακολούθησε τη διαχείριση των γνωστών ζωομορφισμών, όπως τους συναντούμε από τον Picasso και μετά, ωστόσο το πέρασμα από την φωτογραφία στην ζωγραφική και όχι το αντίστροφο, σημειώνει ένα ισχυρό σχόλιο πάνω, στις προσομοιώσεις (simulacra), που αντικατέστησαν στην εποχή μας, την Εποχή των Εικόνων, το “Παράθυρο στον Κόσμο” της Αναγέννησης.

Οπωσδήποτε όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να εγείρουν κανένα αίτημα αυτοτελούς αισθητικής προσοχής από τον θεατή, αν η Αθηνά Τ. δεν μπορούσε να ζωγραφίσει. Και μπορεί πολύ καλά. Περιμένουμε την εξέλιξη της πρωτότυπης έρευνάς της».