«Οι 36 ώρες που έλειπε από το σπίτι ήταν εφιαλτικές»

Μετά από αναζήτηση 36 ωρών η Βάλια Ορφανίδου, γνωστή και ως youtuber και για το φιλοζωικό της έργο, εντόπισε στις 20 Νοεμβρίου τον σκύλο της που είχε χάσει στην Αρκίτσα Φθιώτιδας. Την αγωνία της για τον εντοπισμό του ζώου, που είναι πλέον καλά και αναρρώνει, την αποτύπωσε στο facebook κάνοντας μια καταγραφή των όσων έπραξε και ένιωσε αυτές τις ώρες που μεσολάβησαν από την απώλεια μέχρι τον εντοπισμό του.

O κτηνίατρος Νίκος Αράπης από το Κτηνιατρικό Κέντρο Λοκρίδας πήγε επί τόπου για να ναρκώσει το ζώο ώστε να καταφέρουν να το βγάλουν από σημείο όπου είχε χωθεί.

H κα Ορφανίδου επισήμανε τα εξής στις 20 Νοεμβρίου ευχαριστώντας όλους εκείνους που τη βοήθησαν: «Καταρχάς ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, στην Βάσια που τον βρήκε και ουσιαστικά τον έσωσε, και φυσικά στον κτηνίατρο Νικόλαο Αράπη για την άμεση ανταπόκριση, τον επαγγελματισμό και το ενδιαφέρον του. Τον Απόλλο μου τον βρήκα στον δρόμο επτά χρόνια πριν, και τον λατρεύω.

Οι 36 ώρες που έλειπε από το σπίτι ήταν εφιαλτικές. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το συναίσθημα του να μην ξέρεις που είναι ο σκύλος σου, να μην ξέρεις τι κάνει, να μην ξέρεις αν πονάει, αν κινδυνεύει. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι μόνο εσένα περιμένει, όπου και να είναι, γιατί μόνο εσένα έχει, και κάθε ώρα που περνάει και δεν εμφανίζεσαι να τον σώσεις, τον βυθίζεις όλο και πιο βαθιά στην απογοήτευση, στην μοναξιά και την απελπισία.

Μέσα σε αυτές τις 36 ώρες έκανα άπειρα χιλιόμετρα, ουρλιάζοντας το όνομά του σε όλο το χωριό, στα διπλανά χωριά, στην παραλία και στα χωράφια, ακόμα και μέσα σε αυλές ξένων σπιτιών. Οι γνώσεις που έχω για τον σκύλο μου με έκαναν να πιστεύω πως είναι πολύ κοντά, και πως κάπου κρύβεται γιατί δεν νιώθει καλά, αλλά ο φόβος με έκανε να πιστεύω τα χειρότερα. Τον κλέψανε, τον πυροβόλησαν, τον πήραν χιλιόμετρα μακριά και δεν θα τον βρω ποτέ, θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του δεμένος σε ένα βαρέλι κτλ. Τελικά ήταν δίπλα μας, κρυμμένος κάτω από ένα τραπέζι σε ένα ακατοίκητο σπίτι, λίγα μέτρα μακριά το δικό μας σπίτι, το σπίτι του, το μέρος όπου έκλαιγα και ούρλιαζα.

Έκανα άπειρες βόλτες στην γειτονιά, σφυρίζοντας και φωνάζοντας. Με άκουγε και δεν αντιδρούσε καθόλου, τόσο στρεσαρισμένος ήταν. Είναι δαγκωμένος παντού, είναι απίστευτα φοβισμένος, αλλά είναι πλέον μαζί μου. Τον κοιτάω και εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, και να ξαναγράψω τις τελευταίες δύο μέρες, αλλά δεν μπορώ. Εύχομαι να μπορούσα να πάρω τον πόνο και το άγχος που πέρασε από πάνω του, να το ρουφήξω όλο εγώ, να μην τον βαραίνει, γιατί εγώ μπορώ να το διαχειριστώ, ενώ αυτός όχι.

Αλλά ούτε αυτό μπορώ να το κάνω. Μπορώ μόνο να τον φροντίζω, να ελπίζω πως θα αναρρώσει και πως θα γλιτώσει την μόλυνση, και να τον αγκαλιάζω νοητά, γιατί από κοντά μού γρυλίζει. Για όσα άκουσα και έζησα τις τελευταίες ημέρες μπορώ να γράψω βιβλίο. “Οι φιλοζωικές τα κλέβουν” μου είπαν στο βενζινάδικο που σταμάτησα για να αφήσω ένα φυλλάδιο. “Τί μάρκα είναι;” με ρώτησαν στο σούπερ μάρκετ.

Μέσα στο άγχος και τον πανικό, έτρεχα να καταχωρήσω και το μικροτσίπ, για το οποίο είχα πληρώσει εφτά χρόνια πριν, αλλά στην βάση δεδομένων του “καταπληκτικού” υπουργείου δεν πέρασε ποτέ - ούτε αυτό, ούτε χιλιάδες άλλα. Ξεφτίλες. Όμως αυτό που με πλήγωσε περισσότερο από όλα, ήταν οι υποδείξεις για το πού στο χωριό, ή στα διπλανά χωριά, έχει αδέσποτα. “Εκεί θα είναι”, γιατί εκεί έχει σκυλιά. Τεράστιο λάθος. Λάθος αντίληψη, λάθος γνώσεις, λάθος όλα.

Ένας σκύλος δεσποζόμενος δεν βρίσκει ένα παρεάκι αδέσποτα, λες και είναι έφηβος, και το ρίχνει έξω για λίγες ώρες με τους φίλους του. Ένας σκύλος δεσποζόμενος που έχει χαθεί, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει το σπίτι του, και αν είναι τραυματισμένος, όπως ήταν ο Απόλλο μου, περιμένει τον άνθρωπό του να έρθει να τον σώσει. Και αν δεν το βρει το σπίτι του ποτέ, και αν δεν έρθει ποτέ κανένας να τον σώσει, και αν αναρρώσει από τα τραύματά του, και βρεθεί σε μια αγέλη αδέσποτων και μοιάζει μήνες ή χρόνια μετά να περνάει καλά, ουσιαστικά ακόμα περιμένει. Μέχρι το τέλος. Αυτά. Ευχαριστώ και πάλι.».