Οι κίνδυνοι και σ’ ένα σπίτι για ένα ζώο «καιροφυλακτούν»…

Όπως ακριβώς συμβαίνει όταν έχεις παιδιά του είδους μας…

Αυτό το μωρούλι ήταν η Σουρικάτα. Το βρήκε η αδερφή μου στον δρόμο τον Απρίλιο του 2009. Ήταν το μόνο ζωντανό γατάκι (περίπου δύο εβδομάδων), ανάμεσα στα πατημένα από αυτοκίνητο και φυσικά νεκρά αδέρφια του. Το αναστήσαμε στην κυριολεξία με αγάπη και μπιμπερό.

Ήταν η έγνοια μου πρωί – βράδυ. Όταν μεγάλωσε και έμαθε να κάνει τσίσα και κακά - εκεί που πρέπει - και όταν σταμάτησε να πίνει γαλατάκι, ψάξαμε να του βρούμε σπιτικό. Και του βρήκαμε το καλύτερο. Εκεί που θα το αγαπούσαν πολύ και όντως έτσι έγινε.

Η Σουρικάτα έζησε δύο χρόνια μέσα στα χάδια, τα φιλιά και τη φροντίδα. Έκανε μόνο διαολιές αλλά η εξυπνάδα και η σβελτάδα της πάντα μας σάστιζε. Όμως πέθανε, έχασε τη ζωή της εξαιτίας μοιραίων λαθών…

Δεν μπαίνω στη διαδικασία να εξηγήσω τον τραγικό τρόπο του φριχτού θανάτου της, γιατί είμαι βέβαιη, πως θα σας ματώσω την καρδιά. Έκλαψα με μαύρο δάκρυ γι’ αυτό το πλάσμα, που φρόντιζα κάθε μέρα επί τέσσερις μήνες.

Κάθε φορά, που αναζητώ φωτογραφίες με γατάκια από το προσωπικό μου αρχείο για το www.zoosos.gr, βλέπω αυτά τα στιγμιότυπα και δακρύζω. Σας λέω αλήθεια!

Οι κίνδυνοι (εγκαύματα, πτώσεις αντικειμένων, απορρυπαντικά, ο κάδος του πλυντηρίου ως φωλιά) και μέσα σ’ ένα σπίτι για ένα ζώο καιροφυλακτούν… όπως ακριβώς συμβαίνει όταν έχεις παιδιά του είδους μας…

Ελένη Ηλιοπούλου