Της Νικολέττας Μπιτούνη*
Επιστροφή από τη δουλειά αργά το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής 27/4, μετά από άλλη μια δύσκολη μέρα. Μια μέρα που χρειάστηκε πάλι να επιστρατεύσω υπομονή αλλά και δύναμη, όταν γύρω από ένα τραπέζι σύσκεψης ο γενικός διευθυντής με χρειάζεται να παλέψω σα δικηγόρος για να στηρίξω τη δουλειά μας, αλλά δεν το αντέχει κιόλας και μιλάει όταν μιλάω, με διακόπτει σηκώνοντας το χέρι του, ενώ είναι απολύτως ανεκτικός με τους άντρες συνεργάτες. Κλείνει η σύσκεψη κι έχω κερδίσει και το θεωρεί αυτονόητο, στο βάθος τον ενοχλεί που το κατάφερα εγώ.
Η μέρα συνεχίστηκε με άλλη μια δύσκολη συνεργασία, με φίλο συνάδελφο που επιμένει να θεωρεί μέσα στα χρόνια ότι είναι στο πλαίσιο του αποδεκτού φλερτ να μου μιλάει χυδαία ενώ καθόμαστε να δουλέψουμε.
Τόσο κουρασμένη ψυχολογικά, γυρίζω όμως σπίτι στις γουνόφατσες μου, εκεί ξεχνιέται η κούραση… Παίρνω τη μια μικρή μου βόλτα στο κλειστό πάρκο του Ρυθμού του Δήμου Ζωγράφου Αττικής… Πάντα με τα σακουλάκια μας και μέχρι να φτάσω έχω ξοδέψει τα μισά για να καθαρίζω τα πεζοδρόμια από βρωμιές που δεν έχουν μαζέψει άλλοι. Είμαστε όμως στο πάρκο, έχει φεγγάρι, η Λου μυρίζει και κυλιέται στο χορτάρι κι εγώ παίρνω ανάσες... Μια στιγμή της ημέρας που το μυαλό αδειάζει.
Κι εκεί με πλησιάζουν υπάλληλοι της δημοτικής εταιρείας, στο διοικητικό συμβούλιο της οποίας μετέχω αλλά δεν το ξέρουν… Αρχίζουν να με βρίζουν επειδή βρισκόμαστε εκεί φωνάζοντας «βρωμιάρα χρειάζεσαι παλούκι». Βρίσκω τη δύναμη να πω την ιδιότητα μου (δεν ακούν) να δείξω τις πινακίδες που έχουμε βάλει υλοποιώντας ένα εξαιρετικό φιλοζωικό πρόγραμμα και δείχνουν την υποχρέωση να καθαρίζουμε με σακουλάκι ό,τι αφήνει ο σκύλος μας, να πω τι προβλέπει η νομοθεσία. Όλα μάταια. Οι φωνές κι οι βρισιές συνεχίζονται μέχρι να καλέσω την Αστυνομία. Έρχεται να με υπερασπιστεί κάποιος που τρέχει στο πάρκο και τότε θρασύδειλα απομακρύνονται.
Επιστρέφοντας, κομμάτια πια, αναλογίζομαι πόσο σεξισμό μπορεί κανείς να αντέξει σε μια μέρα, πόση βία, πόσο μπορεί κανείς να το αποδέχεται σαν κανονικότητα. Κι ακόμα πιο πολύ, πώς παλεύεται σε συνδυασμό το στερεότυπο «γυναίκα – βόλτα με το σκύλο της» που ξεφεύγει από το πρότυπο της πατριαρχίας γυναίκα – μητέρα – νοικοκυρά – μαζεμένη στο σπίτι της το βράδυ... Κι ας είμαι μητέρα, κι ας ζω τη ζωή που έχω επιλέξει.
Και πάει πολύ πιο βαθειά, πόσο μίσος για το διαφορετικό, για το ζωάκι που σιχαίνονται σε μια αντίληψη «καθαριότητας» εντελώς φασιστική… στην άποψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι μέρος του περιβάλλοντος αλλά κυρίαρχος του, σε πλήρη έλλειψη αντίληψης των δικαιωμάτων, εν τέλει σε πλήρη έλλειψη πολιτισμού.
Αν ήθελα να προχωρήσω περισσότερο θα έλεγα ότι ο καρνισμός (η κατανάλωση κρέατος) συνδέεται απόλυτα με την πατριαρχία, την έλλειψη σεβασμού στα δικαιώματα και στο περιβάλλον, στην αίσθηση του «ισχυρού». Όμως αυτό το κεφάλαιο χρήζει άλλης, εκτεταμένης ανάλυσης.
Επεκτείνεται η έμφυλη βία στον κόσμο των social media όπου οι επιθέσεις στο φύλο είναι συνεχείς και άγριες κι όπου τα σεξιστικά στερεότυπα αναπαράγονται φυσικά κι από γυναίκες. Αρκεί μια ματιά σε «φιλοζωικές» σελίδες για να διαπιστώσεις ότι αναπαράγεται το πρότυπο «φιλόζωη – αγάμητη – πούστηδες –λεσβίες – (τρανς δεν υπάρχει στο φάσμα τους) – στερημένοι – βλαμμένοι» κι ακόμα «άθεοι – απάτριδες» (αυτά ως ύβρεις) καθρεφτίζοντας τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας διακρίσεων και άγνοιας και μίσους, βαθιά συντηρητικής και νοσηρής.
Θα μείνω στην πικρή γεύση της έμφυλης, συναισθηματικής και όχι μόνο, βίας, στο συναίσθημα της αγωνίας και της ταραχής κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι μας και δεν ξέρουμε ποιος θα επιτεθεί στην προσωπικότητα μας, είτε είναι ο ημιμαθής εργαζόμενος του πάρκου, είτε είναι το μεγαλοστέλεχος που χρησιμοποιεί το μυαλό μας αλλά με ένα νεύμα μας κάνει να σωπάσουμε με τρόπο απλά πιο πολιτισμένο από αυτόν των χωρών που σκεπάζουν τις γυναίκες στην ανυπαρξία και τη σιωπή της μπούργκα, είτε είναι ο «φίλος» και «συνάδελφος» που δε δέχεται την απόρριψη είτε είναι ο ανεξέλεγκτος μαλάκας που μας τρίβεται στο λεωφορείο. Μπορούν να περιγραφούν κι άλλες πολλές εκφάνσεις της «ματσίλας», και κάποιες πιο υπόγειες στις οποίες συναινούμε σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων και ας θεωρούμε ότι είμαστε ανεξάρτητες και δυνατές.
Και είναι τελικά πολύ χαρακτηριστική η σύνδεση με το μίσος για τα ζώα, ακόμα κι όταν παρατηρείται σε σκυλογατόφιλους… Είναι πού έντονη η απήχηση της αντίληψης του «ισχυρού» απέναντι στο αδύναμο. Αυτό είναι πάντα το ζήτημα... Κι είναι πάντα κυρίως πολιτικό…
*Η Νικολέττα Μπιτούνη είναι νομικός και εργάζεται στο Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης.
Διαβάστε επίσης:
Λουτράκι Κορινθίας: Κλώτσησε το σκυλί και χτύπησε τις γυναίκες
Λαμία: Της επιτέθηκε με τσουγκράνα επειδή ταΐζει τα αδέσποτα (βίντεο)
Λαμία: Της επιτέθηκε και την έφτυσε επειδή φροντίζει τ’ αδέσποτα
Πειραιάς: Την ξυλοκόπησε επειδή φροντίζει τις αδέσποτες γάτες
Χανιά: Η Νατάσα Μπομπολάκη κινδυνεύει εξαιτίας της φιλοζωικής της δράσης
Χανιά: Χτύπησαν άγρια την πρόεδρο της Π.Φ.Π.Ο. επειδή υπερασπίζεται τα ζώα
Χανιά: Απειλεί να την σκοτώσει επειδή βοήθησε στη σωτηρία του σκύλου του
Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε να σας ενημερώνουμε για όσα συμβαίνουν στα ζώα στην Ελλάδα ενισχύοντας το www.zoosos.gr
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.
Χρόνια έχω να δω τόσο άκυρο ποστ. Το ότι έχουμε μυαλό δεν σημαίνει πως ότι κι αν ντύνουμε με ένα λογικό μανδύα είναι σωστό. Αυτές οι γενικεύσεις καταρχήν αδικούν πολύ κόσμο αλλά ποιος νοιάζεται για αυτό... Το βασικό είναι πως είναι απλά λάθος όπως θα ήταν μια στατιστική έρευνα σε πολύ μικρό και καθόλου διεσπαρμένο δείγμα.
Η κοινωνία μας θέλει εκπαίδευση. Αν αρνούμαστε όμως να την παρέχουμε δεν δικαιούμαστε να κατακρίνουμε.
Καμια σχεση ΔΕΝ εχει ο καρνισμος, η οπως αλλιως ονομαζεται την καταναλωση κρεατος, με πατριαρχια, δικαιωματα και λοιπα που γραφεται! Μα καμια ομως!
Μου κανει και εντυπωση που σας ετυχε κατι τετοιο. Γνωριζω δεκαδες γυναικες που εχουν κατοικιδια, κυριως σκυλια που τα βγαζουν και βολτα εννοειται, ποτε ΔΕΝ εχω ακουσει τοσα χρονια, απο καμια να της εχει τυχει κατι αναλογο...
Μπα μη το λέτε.Υπαλληλοι του Δήμου, σε ανάλογες περιπτωσεις, το εχουν πάει και παράπερα (δεν περιοριστηκαν σε λεκτικες επιθέσεις).
Ελπίζω κ. Μπιτούνη να μην αφήσετε το θέμα απλά στην θεωρία όμως !
Εξαιρετικό το άρθρο της κας Μπιτούνη. Και ορθά τελειώνει λέγοντας ότι το ζήτημα είναι κυρίως πολιτικό. Θα έλεγα καθαρά πολιτικό με την ευρεία του όρου έννοια καθώς όλες οι αποφάσεις στο τέλος είναι "πολιτικές". Με την στενή αλλά και την ευρεία του όρου έννοια, όλα όσα περιγράφει η κα Μπιτούνη είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών αποφάσεων επάνω στην λεγομένη και ταλαίπωρη "παιδεία"... Είναι το αποτέλεσμα της "πολιτικής" παιδείας στην πολιτιστική παιδεία σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, της καπιταλιστικής περιφέρειας.