Τα ζώα με καρκίνο είναι μαχητές της ζωής

Της Μαρίας Μαρτόγλου*

Έχουν περάσει περίπου 10 ολόκληρα χρόνια από τον Αύγουστο του 2008, από τότε που ήρθε στη ζωή μου και με υιοθέτησε ο Φοινικούλης μου, ένα ορφανό πλασματάκι, ένα γατάκι περίπου δύο εβδομάδων. Η μανούλα του είχε πεθάνει και σαφώς δεν αδιαφόρησα όταν τον βρήκα σχεδόν μισοπεθαμένο μέσα στους αμέτρητους ψύλλους, βρώμικο και πεινασμένο.

Ο γιατρός που εφημέρευε τότε μου πρότεινε ευθανασία γιατί ήταν τυφλό!! Σαφώς και αρνήθηκα σε αντίθεση με άλλους σε εισαγωγικά φιλόζωους που την ευθανασία την θεωρούν ως εύκολη λύση γιατί η φροντίδα ενός ζώου με αναπηρία όποια και να είναι αυτή είναι σε μεγαλύτερο βαθμό σε αντίθεση από ένα άλλο υγιές ζώο. Σκεφτόμουν τι όνομα να του δώσω και το πρώτο όνομα που σκέφτηκα ήταν Φοίνικας όπως το μυθικό πουλί που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Ακολούθησαν αμέτρητα ξενύχτια ταΐσματος με μπιμπερό, χορήγηση αντιβίωσης για την αποφυγή εμφάνισης εγκεφαλίτιδας που θα ήταν αμοιβαία για την ζωή του.

Η επιβίωση ήταν 50-50 να ζήσει η να πεθάνει, και όμως αυτός ο μικρός μαχητής της ζωής, ο τυφλός μου άγγελος κατάφερε να κρατηθεί στην ζωή χάρη στην φροντίδα μου ή καλύτερα γιατί με είχε υιοθετήσει. Με τον καιρό στην ζωή μου με υιοθέτησαν και άλλα τρία ξεχωριστά για εμένα πλάσματα τυφλά και με σοβαρά προβλήματα υγείας και άλλα τέσσερα που είναι υγιή.

Τα χρόνια περνούσαν τόσο όμορφα έχοντας υιοθετήσει αυτούς τους αγγέλους, άλλα έρχεται εκείνη η ώρα που ακούς την άσχημη είδηση που είναι σαν μια μαχαιριά στην καρδιά σου και αδυνατείς όσο και εάν γνωρίζεις από τα συμπτώματα λόγο και της δουλειάς σου ότι ο Φοίνικας έχει καρκίνο.. Λυγίζεις, δαγκώνεις τα χείλη σου και λες θεέ μου πως θα το αντέξω, πως θα κάνω υπομονή αλλά το κυριότερο πως θα παλέψω για αυτό το ζώο. Το κυριότερο όμως είναι να μην του το δείχνεις, όσο και εάν πονάς γιατί το καταλαβαίνει.

Η διάγνωση του καρκίνου με την βοήθεια μαγνητικής τομογραφίας και βιοψίας έγινε πριν 4 μήνες, το οστεοσάρκωμα είναι η πιο σοβαρού βαθμού κακοήθεια, αλλά το παλεύω μαζί με αυτό το πλάσμα που βλέπει μέσα από τα δικά μου μάτια, και το κυριότερο με την βοήθεια του κτηνιάτρου που τον παρακολουθεί αλλά και τον καθηγητών της Κτηνιατρικής σχολής ΑΠΘ.

Τον αλλάζω κάθε μέρα υποσέντονα, μαξιλάρια, πάνες, τον κρατώ καθαρό και στεγνό, του χορηγώ οπότε  χρειαστεί φυσιολογικό ορό υποδορίως, και τον βοηθάω να κάνει την ανάγκη του, το βραδύ κοιμόμαστε αγκαλιά μαζί.

Η μεγαλύτερη μου ανταμοιβή είναι να βλέπω αυτό το πλασματάκι να χουρχουρίζει όποτε τον χαϊδεύω και να μου φιλάει το χέρι μπορεί να ακούγεται σε ορισμένους κάπως αλλά είναι η αλήθεια, είναι σαν να μου λέει "θέλω να ζήσω, όσο αντέξω, και σε ευχαριστώ που με φροντίζεις" σε αντίθεση με άλλα αδεσποτάκια που πεθαίνουν μόνα τους έξω στους δρόμους γιατί κάποιοι απάνθρωποι τα παράτησαν γιατί ήταν άρρωστα, γέρικα, ανάπηρα, καρκινοπαθή, τυφλά, ή γιατί κάποιοι που τα έβλεπαν αδιαφόρησαν λες και είναι πλάσματα ενός κατώτερου θεού.

Ναι ο άγγελος μου έχει καρκίνο άλλα θα το παλέψω μαζί του όσο αντέξει, την δύναμη την παίρνω από αυτό το πλάσμα που έχει θέληση να κρατηθεί στην ζωή.

Αφιερωμένο σε αυτούς τους αγγέλους που λέγονται ζώα με αυτοάνοσα νοσήματα, αλλά και στους ανθρώπους με όλη την σημασία της λέξης που τα υιοθετούν και  κάνουν τα πάντα για αυτά τα πλάσματα.

*Η Μαρία Μαρτόγλου εργάζεται ως νοσηλεύτρια στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Θεαγένειο» και σπουδάζει Ιατρική.

Διαβάστε επίσης:

Φροντίζοντας έναν άρρωστο σκύλο που δεν μπορεί να γλυτώσει από τον θάνατο (βίντεο)