Το γατί που κούρνιαζε για να μη φύγω

Της Μελίνας Γ.*

Τον χειμώνα που μας πέρασε έμεινα σε μια αυλή. Σε ένα στούντιο με αυλή δηλαδή… Ήταν η αυλή ενός ξενοδοχείου/συγκροτήματος μικρών τουριστικών διαμερισμάτων στην Κάλυμνο όπου πήγα αναπληρώτρια. Αρνητικό κομμάτι της ιστορίας ότι, ενώ ο χώρος ήταν ιδανικός για ζώα, οι ιδιοκτήτες (βασικά ο άντρας, μιας και η επιχείρηση είναι οικογενειακή) δεν ήθελαν τις γάτες. Κι οι γάτες σ’ αυτή την αυλή ήταν άφωνες. Τρομοκρατημένες. Ζητούσαν φαγητό με το βλέμμα και τη στάση του σώματος. Εκτός από αυτές που είχαν γνωρίσει το χάδι και με επισκέφθηκαν διερευνητικά την πρώτη και τη δεύτερη βραδιά μου στο ξενοδοχείο.

Ήρθε η άνοιξη και μια από τις γάτες γέννησε τέσσερα γατιά. Το ένα από αυτά ήταν ημίτυφλο κι η μάνα το απομόνωσε. Έπιασα τον ιδιοκτήτη στο φιλότιμο ρωτώντας τον: «τώρα αυτό δε θα επιβιώσει μόνο του, δε θα το κρατήσεις;» και συμφώνησε. Το γατί είχε άρρωστα μάτια. Κλειστά από τις τσίμπλες και με…άσπρες μεμβράνες που το εμπόδιζαν να βλέπει. Έπειτα από συνταγή κτηνίατρου, το φρόντιζα με γιατροσόφια και φάρμακα. Τρεις φορές τη μέρα του καθάριζα τα μάτια με ζεστό χαμομήλι, μια φορά τη μέρα του έδινα αντιβίωση (είχε συν τοις άλλοις μαύρα ρουθούνια, σημάδι ότι είχε και αναπνευστικό πρόβλημα) και πρωί – βράδυ άλειφα τα μάτια του με κολλύριο. Επί 15 μέρες.

Όμως… η αυλή είχε κι άλλους ευαίσθητους και ξαφνικά το γατί, ο Πρίγκιπας, ήταν ανεπιθύμητος. Μέχρι που απείλησε και να το σκοτώσει ο διπλανός μου που στη συνέχεια διαμαρτυρήθηκε και στον ιδιοκτήτη. Κι έτσι τον κατέβασα στην κάτω αυλή, από όπου ο στρυφνός νοικοκύρης τον έδιωχνε τεχνηέντως και φυσικά αθόρυβα. Όμως εγώ το καταλάβαινα από τις αντιδράσεις του. Φοβόταν το γατί, όταν το ξανακατέβαζα κάτω. Νιαούριζε σα διαμαρτυρία. Για καλή μου τύχη, απέκτησα δύο συμμάχους, δύο καινούριες ενοίκους οι οποίες φρόντιζαν μια κατάκοιτη γυναίκα που ήρθε στο ξενοδοχείο μετά από εγκεφαλικό και ήταν επίσης γατόφιλη. Το εγκεφαλικό άλλωστε το έπαθε επειδή της σκότωσαν τις δικές της γάτες με φόλα.

Το τελευταίο βράδυ

Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Ιουνίου. Η τελευταία μου μέρα στο κολαστήριο. Εκείνο το βράδυ ο Πρίγκιπας ήρθε για πρώτη φορά στο σπίτι μου, αφότου τον κατέβασα. Εννοώ ήρθε για να κάτσει. Μέσα, όχι απλώς έξω στην αυλή. Για πρώτη φορά του ήταν αδιάφορα τα φύλλα της βουκαμβίλιας, που τόσο πολύ του άρεσε να τα κυνηγάει.  Κι ήρθε και κούρνιασε στα πόδια μου. Πρώτη φορά έμεινε μέσα στο σπίτι τόση ώρα, πρώτη φορά κούρνιασε, πρώτη φορά ζητούσε επίμονα την επαφή μαζί μου, ήθελε να με ακουμπάει διαρκώς.

Ακουμπούσε το ποδαράκι του πάνω στο παπούτσι μου κι έκλεινε τα μάτια. Κάποια στιγμή σκαρφάλωσε το καλάμι του ποδιού μου και ξάπλωσε εκεί με κλειστά τα μάτια. Η στάση ήταν άβολη μα εκείνο ήθελε να μείνει εκεί. Όλο αυτό κράτησε δύο ώρες. Σε αυτό το διάστημα τον τάισα (έφαγε λίγο μα μετά αδιαφόρησε) και τον πήρα αγκαλιά για να χορτάσει άγγιγμα. Με δε του ’φτανε. Ήθελε να κουρνιάσει στο πόδι μου κι ήταν εμφανές ότι ήταν λυπημένο.

Δεν μπορούσα να πιστέψω πως κατάλαβε ότι θα ’φευγα. Την άλλη μέρα το πρωί το είπα στις δυο νέες φίλες μας. Λέει η Ελένη: «αμ δεν καταλαβαίνουν; Πόσα καταλαβαίνουν και δεν το ξέρουμε;».

Το μήνυμα

Δευτέρα πρωί, τρίτη μέρα στην πόλη μου, κάπου μεταξύ Ερμού και Αριστοτέλους, ακόμη σκεφτόμουν τον Πρίγκιπα. Προσπαθούσα να λύσω το μυστήριο. Και τότε σκέφτηκα ότι μάλλον, όταν σκεφτόμαστε ή νιώθουμε κάτι, αυτό εκπέμπεται από το σώμα μας. Πώς λένε ότι τα σκυλιά μυρίζουν το φόβο μας, επειδή, όταν φοβόμαστε, εκκρίνεται μια ουσία στο σώμα μας; Κάπως έτσι λοιπόν ίσως να γίνεται και για ό,τι άλλο νιώθουμε ή σκεφτόμαστε. Τι στο καλό; Στο κάτω κάτω πώς επικοινωνούσαν οι άνθρωποι πριν δημιουργήσουν τη γλώσσα επικοινωνίας; Και, προσέξτε, όπως εμείς δε μυρίζουμε το φόβο, ενώ τα σκυλιά ναι, έτσι δε «μυρίζουμε» και όλα τα άλλα. Και κάπως έτσι, σκέφτηκα, κατάλαβε ο Πρίγκιπάς μου ότι θα έφευγα κι ήταν όντως λυπημένος, όταν κούρνιαζε.

Σας έγραψα αυτό το κείμενο για να καταλάβετε πως τα ζώα νιώθουν πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε κι επιτέλους ο εγκέφαλος δεν είναι το μόνο και ανώτερο μέσο αντίληψης. Δείτε τα ζώα (ζώα από το «ζωή/ζω») και μιμηθείτε τα. Κι αν είστε ξενοδόχος, αντί να τρομοκρατείτε τις γάτες με τα φρικιαστικά «Ξουτττττττττττ!!» και τις απειλές με σκούπες και με κλωτσιές, γίνετε φίλοι τους και τότε όλοι θα λένε για το ξενοδοχείο σας πόσο πολιτισμένο είναι. Κι αν φοβάστε τον υπερπληθυσμό, στειρώστε τα ζωάκια. Μόνο μην είστε υπάνθρωποι!

*H Μελίνα Γ. είναι αναγνώστρια του www.zoosos.gr

Διαβάστε επίσης:

Κ.Τ.Ε.Ο. από γάτες;