Τα καλά νέα της υιοθεσίας του νεαρού σκύλου που κατάφερε να σώσει αν και τον βρήκε εξαθλιωμένο στη Βόνιτσα Αιτωλοακαρνανίας, σκελετωμένο με τύφο - κυριολεκτικά ένα βήμα πριν τον θάνατο - ανακοίνωσε η Γεωργία Τσαβαλά, συνταξιούχος δασκάλα, η οποία περιέθαλψε το ζώο, καθώς ο Δήμος Βόνιτσας αδιαφόρησε – και αυτή τη φορά για το κακοποιημένο πλάσμα.
Με τον νέο του κηδεμόνα...
Το σκυλάκι, που μάζεψε στις 28 Απριλίου, και το ονόμασε Αναστάση τα κατάφερε και τελικά βρέθηκε χάρη στη βοήθεια και της Ιωάννας Κατωπόδη και εκείνος ο οποίος θέλησε να το κάνει μέλος της οικογένειας του.
Ο Νικόλαος Γκόμας ταξίδεψε στις 24 Μαΐου από τον Βόλο στη Βόνιτσα για να υιοθετήσει τον μικρό που τον ονόμασε Φοίνιξ και με ανάρτηση του στο facebook επισήμανε τα εξής: «Ήμουν από παιδί "φιλόζωος", μου άρεσε να φροντίζω, να εκπαιδεύω, να επικοινωνώ με τα ζώα. Από τα κλασσικά κατοικίδια, (σκυλάκια, γατάκια, καναρίνια...) μέχρι και ζώα του δάσους. Ακόμα και τώρα, που (υποτίθεται...) μεγάλωσα, με εξαιρετικό ενδιαφέρον μπορώ να παρακολουθώ για ώρες (όταν έχω διαθέσιμες) ντοκυμαντέρ σε γνωστά δορυφορικά κανάλια που εξερευνούν και καταγράφουν την ζωή ήμερων & άγριων ζώων κλπ.
Έτσι ήταν το ζώο στις 28 Απριλίου...
Δεν είχα ποτέ στην ζωή μου, την διάθεση να κατευθύνω την αγάπη μου σε ένα συγκεκριμένο είδος (π.χ.) σκύλου, (βλέπε ράτσα). Θαύμαζα πολλά διαφορετικά είδη, αλλά πάντα είχα κοντά μου αδεσποτάκια και ημίαιμα. Χωρίς να αποτελεί μομφή για όσους επιθυμούν στην ζωή τους να διατηρούν ένα "καθαρόαιμο", ωστόσο εγώ το είχα ξεπεράσει ως ιδέα από πολύ νωρίς, αφού είχα διαπιστώσει ότι μπορείς να δίνεις και να παίρνεις απεριόριστα αγάπη με ένα ζωάκι πολύ πιο ταπεινής καταγωγής. Κι αυτό είναι που έχει σημασία κατά την γνώμη μου.
Πριν αρκετά χρόνια, είχα αναλάβει μαζί με την γυναίκα μου ένα ημίαιμο κανίς-τεριέ. Ο "Σπίθας" είχε γίνει μέλος της οικογένειας μας, πριν καλά-καλά γίνουμε οικογένεια. Όπου πηγαίναμε τον είχαμε μαζί μας. Ακόμα κι όταν μετακομίσαμε στην Κω, είχαμε γεμίσει κάθε σπιθαμή του VW (σκαραβαίου) με τα πράγματα μας, είχαμε κοτσάρει κι ένα φίσκα γεμάτο τρέιλερ. Ο μοναδικός διαθέσιμος χώρος για τον Σπίθα στο ταξίδι, ήταν η αγκαλιά της γυναίκας μου. Όταν χρειάστηκε να λείψουμε εκτάκτως, ένας συνάδελφος προθυμοποιήθηκε να φροντίζει τον "Σπίθα" όσο θα λείπουμε. Και τον "φρόντισε"... χάνοντάς τον!
Δεν ξέρω εάν και πόσοι έχετε ζήσει κάτι τέτοιο. Το συναίσθημα είναι πολύ δυνατά άσχημο. Εάν χάσεις ένα ζωντανό από μία ασθένεια ή κάποιο τέτοιο λόγο, κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση. Άλλωστε, ουδέν μονιμότερο του θανάτου ! Εάν όμως το χάσεις (πολύ περισσότερο σου το χάσουν) ζωντανό, τότε μένεις με αφενός τον προβληματισμό εάν έκανες τα πάντα για να το βρεις κι αφετέρου με μια ελπίδα ότι μία μέρα θα το ξαναδείς. Για να μην πω για τις τύψεις που το εμπιστεύτηκες σε λάθος χέρια. Για μήνες τριγυρνούσαμε στους δρόμους, τα τριγύρω χωριά αναζητώντας τον. Κολλούσαμε παντού αφίσες "χάθηκε". Δεν θέλαμε να παραδώσουμε τα όπλα. Αισθανόμασταν ότι θα έμοιαζε σαν να τον προδίδουμε. Αρρώστια..!
Τώρα τεσσάρων μηνών σκυλάκι, υγιέστατο και παιχνιδιάρικο !
Για αυτούς τους λόγους, εδώ και περίπου 15 χρόνια, δεν αποφάσιζα να πάρω ξανά ένα σκυλάκι. Μέχρι που αντίκρισα αυτό το μουτράκι και διάβασα την ιστορία του. Είναι ένα ημίαιμο κοκονάκι που το σώσανε από του χάρου τα δόντια κάποιοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ζουν ανάμεσά μας ξέρετε, άνθρωποι που αφιερώνουν ενέργεια, χρήματα, διάθεση, πόρους κλπ., στο να σώσουν ζωές. Δεν τους πιάνει το μάτι σου, δεν φοράνε περίτεχνες στολές και λοφία, δεν παίζουν εμβατήρια όταν μπαίνουν σε ένα χώρο και κυρίως δεν διατρανώνουν αυτό που κάνουν. Το κάνουν ήρεμα κι απλά.
Το συγκεκριμένο ζωάκι, είχε πέσει στα χέρια παιδιών, που μεγαλωμένα τα ίδια σε προβληματικότατο περιβάλλον, δεν τους έμαθε κανείς ότι τα ζωάκια δεν είναι άψυχα παιχνίδια. Έτσι το αδέσποτο κουταβάκι, πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής του, δεμένο με ένα σπάγκο από το λαιμό, υποσιτισμένο, άρρωστο με τύφο και σε αυτή την τραγική κατάσταση το παρέλαβε ο άνθρωπος που έμελλε να του σώσει την ζωή. Μία συνταξιούχος δασκάλα στην Βόνιτσα, που βρήκε έναν υπέροχο τρόπο να συνεχίσει να κάνει αυτό που έκανε σε όλη της τη ζωή με τα παιδάκια: να δίνει αγάπη! Αυτή η αγάπη, έγινε το κίνητρο για τον μικρούλη της φωτογραφία. Ένιωσε το μεγαλείο της κι αποφάσισε να δώσει την δική του μάχη. Και νίκησε, έζησε!
Αυτός ο μαχητής-νικητής, που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, ήταν που γλυκά με ανάγκασε να κάνω ένα ταξίδι 10 ωρών. Δεν μου άφησε καμία επιλογή. Κι όταν συναντηθήκαμε με αντάμειψε με το να έρθει αμέσως στην αγκαλιά μου και να με γεμίσει με φιλιά. Σαν να με ήξερε χρόνια. Σαν να με περίμενε! Τεσσάρων μηνών και το σημερινό του μέγεθος είναι λίγο μεγαλύτερο από το 47 νούμερο παπούτσι του γιού μου. Όμως, αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι, δεν χρειάστηκε παραπάνω από 1 μόλις μέρα για να θεραπεύσει την χρόνια πληγή που είχα μέσα μου. Είναι ο "Φοίνιξ" και ήδη του χρωστάω!
1-Αν αποφάσισα να γράψω λίγες παραπάνω γραμμές για κάτι τόσο προσωπικό, ήταν για να ευχαριστήσω στο πρόσωπο της κας Γεωργίας και της Ιωάννας (ξέρουν εκείνες) όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, που σώζουν ζωές, για να δώσουν απλόχερα αυτό που περισσεύει στην ψυχή τους: ΑΓΑΠΗ.
2-Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον "Σπίθα". Θα συνεχίσω να τον θυμάμαι και θα τον αγαπάω, φροντίζοντας και αγαπώντας όσο καλύτερα μπορώ τον "Φοίνιξ".
3-Εάν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, νιώθεις κάτι πολύ μικρό να σε έχει αγγίξει, μην διστάζεις. Επικοινώνησε με μία από τις φιλοζωικές που υπάρχουν ανά την Ελλάδα. Υπάρχει σίγουρα ένα μουτράκι που περιμένει υπομονετικά. Μην νομίζεις ότι θα βάλεις ένα μπελά στο κεφάλι σου. Ανέλαβε την ευθύνη και άσε την να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Κι αν το κάνεις τελικά, μην βιαστείς να νιώσεις σπουδαίος ότι έσωσες ένα σκυλάκι. Αφέσου όμως ελεύθερος να σώσει εκείνο...».
Διαβάστε επίσης:
Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε να σας ενημερώνουμε για όσα συμβαίνουν στα ζώα στην Ελλάδα ενισχύοντας το www.zoosos.gr
-120x100.jpg)
